Emigreren?!

Het is alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik was net terug uit Uganda en aan het bij komen van alle belevenissen. Het bijkomen duurde wel een tijdje. Alles is hier in Nederland toch anders. Er staan strepen op de weg, ik kon iedereen weer verstaan en het was hier koud! Regelmatig versprak ik me en begon vrolijk op zijn Engels te praten, bijvoorbeeld in de supermarkt of tegen een patiënt.

Maar kort nadat ik terug was begon het alweer te kriebelen. Waar zal mijn volgende reis naar toe gaan. Als ik weer eens een avond internet afstruinde naar een vacature of uitdaging zag ik het al helemaal zitten. Het is wel lastig hoor om een juiste vacature te vinden. Ik vond het erg jammer dat de meeste uitdagingen veelal voor een langere periode waren. Dat wilde ik nog niet. Voor een langere periode weg uit Nederland betekend: Weg vast contract, weg auto en weg huisje. Zover was ik nog niet. Ik heb het zo naar mijn zin op mijn werk en ook mijn huisje en auto kon ik nog niet missen.

Toch ondanks alle nadelen kon ik niet stoppen om te zoeken en eraan te denken. Regelmatig keek ik op de website van TMI. Een detacheerder in de zorg die het mogelijk maakt om internationaal te werken. Een collega van mij is via TMI gaan werken in Aruba en als ik haar foto’s op facebook zag, zat ik in gedachten ook al aan het strand.

Op 17 januari heb ik de stap gewaagt en heb mijn sollicitatie brief verstuurd naar TMI betreft een vacature op de Antillen. Nog geen 24 uur later werd ik opgebeld. Ze vroegen aan mij wanneer ik op kennismakingsgesprek kon komen. En dat ze bij wederzijds enthousiasme direct een voorstel konden doen.

Afgelopen vrijdag 26/1 ben ik dus in Amsterdam op het hoofdkantoor geweest. Het gesprek was heel gezellig. Gezien mijn opleiding kom ik in aanmerking om te werken in het Dr. Horacio E. Oduber Hospital (HOH) op Aruba. Momenteel is er een vacature op de afdeling cardiologie waar ik zodra de werkvergunning binnen is meteen zou kunnen werken. Mijn voorkeur ligt alleen bij de snijdende afdelingen. In overleg met TMI word ik al wel voorgesteld aan het ziekenhuis (op papier) maar totdat er een vacature is sta ik op een wachtlijst. Dat ik voor mij wel fijn want omdat ik langer dan 8 maanden dan niet in Nederland woon moet ik emigreren. Zo kan ik thuis alvast een hoop dingen regelen.

Saar al bij de dierenarts geweest voor een chip en paspoort. Ook moest ze gevaccineerd worden tegen Rabiës dat is hondsdolheid. Gelukkig hoef ik zelf geen vaccinaties te krijgen, dat is niet nodig voor Aruba. Op mijn huidige werk heb ik toestemming gevraagd of ik onbetaald verlof op mag nemen. Ik vond het best wel even spannend om te vragen. Als mijn teamleider nee zou zeggen ging het bij voorbaat allemaal al niet door. Maar gelukkig zei hij ja en mag ik 1 jaar weg. Bij terugkomst mag ik gewoon blijven werken op de afdeling waar ik het zo naar mijn zin heb.

Waarom Aruba? Nou daar hoef ik niet lang over na te denken. Het is er altijd zomer. Je hebt er een geweldig mooie natuur en je werkt in een ziekenhuis met allemaal internationale werknemers. Klinkt ideaal toch?!

Ik hou jullie op de hoogte!

Laatste blog van mijn Uganda avontuur!

Lieve allemaal dit is alweer de laatste blog van mijn Uganda avontuur.

Vrijdag was het wel weer wennen hoor. Na drie dagen safari weer te gaan werken. Maar uiteraard had ik er erg veel zin in. Het was de een na laatste dag dat ik naar mijn project zou gaan. De coördinator frank zou komen om mijn periode bij het project te evalueren samen met de chief nurse. Ook moest ik wat eerder weg omdat ik een check up afspraak had in The Surgery.

De ochtend verliep heel snel. Na de artsen ronde en een bevalling was de ochtend al om. Na een kop thee was het dan tijd voor de evaluatie. Ik was wel een beetje zenuwachtig maar dat was helemaal niet nodig. Ze waren heel erg tevreden over mij. Dat is dan wel weer fijn om te horen. Ook met de gedoneerde/gekochte spulletjes waren ze erg blij die ik had mee gebracht. Een aantal spullen gebruiken ze gelijk, andere zijn in het magazijn beland en die gebruiken ze als die nodig zijn. Aan het einde van de evaluatie kreeg ik een soort van oorkonde van Doingoood. Erg leuk!

Om 14.30 ben ik weg gegaan en nam ik de Boda richting het ziekenhuis. Na een test moest ik wederom een Ugandees kwartiertje wachten;) Na vijfenveertig minuten waren de resultaten bekend en bleek gelukkig dat de antibiotica kuren hun werk hadden gedaan. De ontsteking was bijna weg en de amoeben waren helemaal verdwenen. Er was echter wel nog een andere infectie te zien. En volgende de verpleegkundig specialist was dat ook de reden waarom ik nog steeds buikpijn had. Na nieuwe medicijnen voor vijf dagen meegekregen te hebben en nadat ik betaald had nam ik de Boda weer richting 'huis'.

Het laatste weekend in Uganda heb ik natuurlijk genoten van verschillende dingen. Zo zijn we gaan shoppen voor souvenirs op de Craftmarket en op owino market. Super leuk en gezellig allebei. Ook zijn we gaan zwemmen in accasia lodge. Hier hadden we een prachtig uitzicht over een stukje van Kampala en het inmens grote Lake Victoria. Echt prachtig! Ook was het Kabaka's day. Toen was de koning van Kingdom Buganda jarig. Dat word elk jaar gevierd met een run. Het sponsor geld gaat dan naar een goed doel. Dit jaar was het voor Sickle cell disease fonds. Wij gingen meedoen. We konden kiezen uit 5/7/10/21 km rennen. Ik besloot de vijf te doen. Aangezien ik nooit ren of hardloop. Nou dat was best nog pittig hoor. Heuvel op heuvel af. Een ook al begon het om 7.00 uur. Het was toen al erg warm. Bij de start van de run kwam de koning uiteraard ook. Erg leuk om hem te zien zitten in zijn auto.

Maandag was het dan de dag om afscheid te nemen. Die nacht heb ik weinig geslapen. Het was warm en misschien waren het ook een beetje de zenuwen. Voor iedereen in het ziekenhuisje had ik een mars of een Snickers mee genomen. Dit kende ze niet en na er een geproefd te hebben wilde ze er allemaal nog 1. Voor de verpleging had ik ook nog een 'zuster' schaar. Daar waren ze heel blij mee. Want op de een of andere manier is de schaar steeds verdwenen als je hem nodig hebt. Na met bijna iedereen even gesproken te hebben en natuurlijk de nodige Facebook informatie en foto's genomen te hebben was het dan echt tijd om te gaan.

Na nog wat omhelzingen en een klein traantje weg gepinkt te hebben nam ik de Boda naar de School voor de lichamelijk gehandicapte kinderen. Hier werkt een andere vrijwilliger en ik wilde graag haar project nog zien omdat ik er elke dag met de Boda langs kwam. Veel kindje wonen voor een korte of langere periode op de school. Ik zag hele kleine kindjes en ook al wat grotere. En als ik dan de verhalen hoorde van een aantal van die kindjes kreeg je kippenvel. Wat hadden deze schatjes een hoop mee gemaakt. Gehandicapt zijn valt al niet mee maar in Uganda ben je echt helemaal niks. Je kan geen werk krijgen en de meeste kindjes worden verbannen uit hun familie. Een aantal kindjes hadden ook geen ouders meer. Toch zie je bijna altijd een lach op hun gezicht als je even naar ze kijkt of alleen maar even over hun bol aait. Het zijn zulke lieverds.

Om 16.00 was het echt tijd om te gaan. Mijn taxi om naar Entebbe international AirPort te gaan zou om half zes voor de deur staan. Na een snelle douche en voor het laatst een koffer inspectie gedaan te hebben was het wachten. Een afspraak maken in Uganda is best lastig. Soms omdat diegene gewoon te laat vertrekt of de afspraak vergeet en een andere keer omdat het zo druk is op de weg dat je al gauw drie kwartier langer over een stukje doet dan normaal. Zo kwam ook mijn taxi 1 uur te laat. Ik was echt al een beetje in de oer Nederlandse stres geschoten. Ik moest toch echt mijn vlucht van 21.30 halen. En naar Entebbe is het algauw ander half uur rijden. Toen de taxi er eindelijk was nam ik nog afscheid van de dames in huis. En natuurlijk kon ik het weer niet droog houden. :)

Na eens verschrikkelijke rit waarin ik minstens vijf keer voor mijn leven heb gevreesd kwamen we na ongeveer 1 uur en drie kwartier aan op Entebbe. Na snel ingecheckt te hebben en mijn koffers te hebben afgegeven begon mijn zoektocht naar de juiste gate. Toen ik die gevonden had besloot ik snel nog wat shilling op te maken door nog wat tas free te shoppen. Daarna door naar de douane (ja moest echt twee keer). Het scheelde erg veel dat ik laat was. Zo hoefde ik maar een kwartier te wachten bij de gate.

Met Kenya airways vloog ik naar Nairobi. Daar nam ik de KLM nacht vlucht naar Amsterdam Schiphol. Na een voor mijn idee snelle koude vlucht en veel hazenslaapjes verder werd ik om half zes met spierpijn wakker. Slapen in een stoel is toch niet zo fijn. Gelukkig kreeg ik een heerlijk ontbijtje. Na het ontbijt werd al snel de landing ingezet. Om 7.15 Nederlandse tijd landde ik na zes weken weer op Nederlands grondgebied. :) Het eerste wat mij opviel was dat het hier nog schemerig was. Na een stukje getaxied te hebben kwamen we aan bij de gate. Het was een stukje lopen naar de douane. Daar begon ik Automatisch op zijn Engels mijn verhaal. De man pakte mijn paspoort tikte erop en zei mevrouw van af nu mag het weer op zijn Nederlands hoor. ;) oeps!! Achter de douane kan je doorlopen naar de bagage belts. Mijn koffers lagen op belt 11. Na ze op mijn trolley gelegd te hebben moest ik weer naar de douane. Koffers weer op de band en toen mocht ik nadat mijn koffers goedgekeurd werden door lopen naar de bekende poortjes. Daar stonden mijn moeder en mijn broer te wachten. Was was ik blij om hen te zien. Na een stevige knuffel trok ik snel mijn winterjas en sjaal aan die mijn moeder had mee genomen. Man man was is het koud hier!

Eenmaal thuis aangekomen kwam het besef dat mijn reis nu echt over was. Wat heb ik genoten. Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen doen en mee heb mogen maken. Ik heb geen heimwee gehad en ook thuis niet gemist. Door alle lieve berichtjes van familie vrienden en mijn trouwe blog lezers voelde ik me zo gesteund als ik in het ziekenhuis weer iets naars had mee gemaakt. Het is zo'n fijn gevoel als je weet dat er mensen zijn die zo genieten van je verhalen dat ik het niet erg vond om weer een blog te schrijven. Het lezen van de reacties was echt een geniet momentje. Het was allemaal zo'n fijne ervaring dat ik in de toekomst zeker nog wel eens zoiets wil gaan doen. Ik heb echt een stukje van mijn hart achter gelaten in Uganda/Afrika.

Ik heb veel geleerd over van alles en nog wat. Soms dacht ik wat ben ik voor toegevoegde waarde in het ziekenhuis. Je wilt zo graag alles op je nemen maar dat gaat niet. Ook in de kleine dingen kun je al veel voor iemand betekenen zei mijn coördinator toen. 1 zin is me een keer bij gebleven toen ik hem eens hoorde.
~ No one can do everything, but everyone can do something~

Ik wil uiteraard heel veel mensen bedanken. Familie, vrienden, collega's, sponsors, kennissen, alle trouwe blog lezers , collega's van Holy Cross Orthodox Mission Hospital en de mensen van Doingoood. Zonder jullie was dit nooit zo'n succes geweest.

Lieve groetjes, ik zie jullie vast wel weer in het dorp, de kerk of in het ziekenhuis of waar dan ook!
En wie weet misschien tot ziens in een andere blog...

Pauline

Dagje klimbos, zelf patiënt en de big 5

Dit is alweer de een na laatste blog van mijn avontuur in Uganda. De tijd vliegt... er is weer al een week om en er is zoveel gebeurt. Begin maar gauw met lezen dan ben(t) u/jij weer helemaal op de hoogte.

Vrijdag was het een rustige dag. Heerlijk knuffelen met de baby's die eerder die week geboren waren. Een rustig dagje was wel fijn. Al een aantal dagen voel ik me niet fijn. De arts in het ziekenhuis zei dat ik me maar moest laten testen op malaria. Zelf wilde ik eerst kijken hoe het zaterdag zou gaan. Ik ben wat eerder naar huis gegaan. Daar ben ik vroeg mijn bed ingedoken.

Zaterdag ochtend voelde ik me al veel beter. We waren van plan om te gaan klimmen in een Adventure park. Daarom moesten we om half negen met de Boda naar een haventje. Het was best een stukje toeren. Ongeveer 50 minuten later kwamen we aan. Het regelen van een boot was nog best lastig. Na lang onderhandelen hadden we een goedkope pond gevonden. Het vaartochtje was zo'n 15 minuten over het Victoria meer.

Op het eilandje aangekomen zag ik onder de steiger al hele grote spinnen zitten. En ik moet daar in bomen gaan klimmen. Gelukkig zag ik ze alleen onder steiger en waren de spinnen in de bomen heel wat kleiner. Na een geslaagde level 1 namen we even pauze. Inmiddels voelde ik mijn buikpijn al weer wat opkomen. Eenmaal begonnen aan level twee gaf ik al snel op. Ik was erg moe en had spierpijn overal. Via een rescue mannetje ben ik naar beneden getakeld. Nadat de anderen level twee hadden voltooid zijn we met de boot weer terug naar het haventje gegaan. Daar hebben we met zijn 7'en twee grote tilapia vissen gegeten. Vers uit het Victoria meer gevist door een van de vissers aan het meer.

Intussen werd mijn buikpijn steeds erger een het spookte ook wel een beetje door mijn hoofd dat de arts op mijn project had verteld dat ik misschien malaria kon hebben. Omdat ook de hoofdpijn flink wat erger werd besloot ik in het ziekenhuis een malaria test te laten doen. De sneltest was negatief. Toch besloot de laborant om slide ook nog even te bekijken. Echter deze was ook negatief. Was ik dan toch gewoon een beetje uitgedroogd. Eenmaal thuis loste ik vier zakjes OSRop in 1 liter en verplichte mezelf dat te drinken ondanks de misselijkheid.

Halverwege zondag nacht werd de pijn in mijn buik zo erg dat ik besloot op de bank te wachten tot het licht was. Wat duurde die nacht lang. In de ochtend was de pijn echt niet meer te houden. Samen met een andere vrijwilliger lichtten we de coördinator in en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De weg daar naartoe was verschrikkelijk. Op de Boda over hobbels en bobbels werd de pijn en de misselijkheid alleen maar erger. Na een rit van zo'n 30 minuten waren we aangekomen in het ziekenhuis.

Aangekomen moest ik eerst papieren invullen. Op het bord zag ik dat er een Nederlandse tropenarts dienst had. Wat was ik daar blij mee! Toch fijn dat je dan op zijn Nederlands je verhaal kan doen. Na het papier werk moest ik weer zo'n 30 minuutjes wachten voordat ik naar binnen mocht. Met een bloedprik formulier en formulieren voor andere testjes stond ik 15 minuten later weer buiten. Nadat de tests waren gedaan moesten we wachten op de uitslag. Wat uiteraard op zijn Afrikaans ging. Toen eindelijk de uitslag daar was vertelde de arts dat het geen wonder was dat ik me zo naar voelde. Ik had een darmontsteking en amoeben. Dat zijn 1 cellige parasieten die ik waarschijnlijk binnen heb gekregen door vies drink water of verkeerd gewassen fruit. Het schijnt dat amoeben soort van stekeltjes hebben en vervormbaar zijn. Zo komen ze in de ontsteking en dat geeft zoveel pijn. Met 2 antibiotica kuren en medicatie voor de misselijkheid stonden we 2 uur na binnenkomst weer buiten. Ik was blij dat ik wist waar ik nou die buikpijn van had. Nadat ik de medicatie voor de misselijkheid had ingenomen voelde ik me al een stuk beter. In de avond voelde ik me weer een stuk beter.

Maandag ochtend echter was de buikpijn in alle hevigheid weer terug. Ik besloot om niet naar mijn project te gaan. Met de coördinator had ik afgesproken (hij kwam toevallig op bezoek in het huis) dat als het om 12.00 nog niet minder was dat ik terug zou gaan naar het ziekenhuis. Dit wilde ik niet dus nam trouw en snel mijn pillen in. Met pijnmedicatie en medicatie voor de misselijkheid ben ik weer in slaap gerold. Eenmaal weer wakker voelde ik me een stukje beter. Ik wilde zo graag mezelf beter voelen. Dinsdag zou ik op safari gaan en dat wil ik echt niet missen. Maandag kon ik al wat eten. Alleen na het eten had ik toch nog wat buikpijn. Maar ik voelde me al beter.

Dinsdag ochtend voelde ik me weer wat fijner. Tenminste als ik niet at. Want dat durfde ik naar al die pijn niet meer. Een aantal kleine droge kaakjes dat ging er wel in.

Om acht uur werd ik met mijn groepje opgehaald door de safaribus. Het was zo'n zes uur rijden tot de lodge waar we zouden overnachten. Onderweg stopte we bij de Rhino Sanctuary. Onder begeleiding van een ranger gingen we het park te voet in. Na ongeveer 20 minuutjes lopen zagen we ze op eens. Onder de bomen lagen vier gigantische Neushoorns. Prachtig om te zien. En ook zo dichtbij. Op nog geen veertig meter afstand lagen de grote lobbesen te slapen. In het park leven 19 neushoorns. 1 ervan is zwanger en verwacht volgende maand een baby. Het park is bescherm zodat de beesten 24 uur per dag onder toezicht in hun natuurlijke omgeving kunnen leven. Als het park over ongeveer 10 jaar 40 neushoorns heeft worden er 20 in Murchison Falls National Park vrijgelaten om zo de dieren weer terug in het wild te krijgen. In Uganda leven nu 21 neushoorns. 2 leven er in de zoo in Entebbe. Na een tijdje observeren van de neushoorns gingen we terug naar de safari bus. Na een lunch voor mij een paar happen kip en rijst reden we verder naar de lodge. Onderweg zagen we de eerste baboons (bavianen) al zitten.

Na een zeer warme en korte nacht stond ik om 5 uur op. Het was te warm om te blijven liggen in bed. Om zes uur moesten we vertrekken naar de Nijl. Daar gingen we met een pond naar de overkant. Dat was de ingang van Murchison Falls National Park. Toen we op het pontje stonden met onze safaribus hoorden we de nijlpaarden al te keer gaan. Af en toe zag ik kleine oortjes met een grote kop boven water komen. Leuk gezicht! Aan de overkant werd het dak van de safaribus omhoog gedaan. Drie mensen mochten op het dak zitten. De rest kon staan in de bus en naar buiten kijken. Al snel konden we het park in en begonnen we met het spotten van de Big 5 want die wilde we wel allemaal zien natuurlijk. ( buffel, leeuw, olifant, luipaard, neushoorn)De neushoorn hadden we dinsdag al gezien dus die konden we afstrepen.

Na ongeveer 3 minuten rijden kwamen we de eerste dieren al tegen. Als eerste zagen we antilopen en gazelle's. Na weer een tijdje zagen we de eerste giraffe's olifanten en zwijnen. Zo gaaf om te zien hoe God de schepping heeft bedoelt. Alles liep zo vredig naast elkaar. Kippenvel moment echt waar. Maar dat de zonde in de wereld is gekomen was gelijk duidelijk toen we ook een hyena zagen. Alle andere dieren rende gelijk weg. Die wilden niet eindigen als een boutje. Voor tijd reden we door het park weer richting de Nijl. Daar zagen we de nijlpaarden weer. Maar nu in ondiep water waar we ze goed konden zien. Ook stonden er veel buffels aan de water kant. Dat waren al drie beesten van de Big 5. Nog twee te gaan. Ik wilde zo graag ook nog leeuwen en een luipaard zien. Door de schutkleur zie je ze bijna niet. Maar naar flink zoeken zagen we dan uiteindelijk 4 leeuwinnen zitten onder een boom. We waren zo dichtbij. Het was nog minder dan vier meter. Als ik mijn arm uit de bus zou doen zou ik ze bijna aan kunnen raken. Zo gaaf. Toch ook wel een beetje eng. Maar we zaten veilig in het busje. Na de leeuw hoefde we er nog maar 1 te gaan. De ranger die met ons mee was gegaan in de bus zei dat het zeldzaam is als je ze ziet. Het park is 4000 vierkante kilometer groot en er leven maar 60 luipaarden. De laatste groep toeristen die de volledige big 5 had gezien was 2 maanden geleden op bezoek geweest in het park. Maar de ranger beloofde ons dat hij zijn uiterste best ging doen om het dier aan ons te laten zien. Na ongeveer 45 minuten zoeken en turen in bomen en struiken (vanuit de bus uiteraard) zagen we hem uiteindelijk. Wat een mooi beestje om te zien, gewoon een grote kat. Maar helaas is ook dit beestje net als de leeuw geen lieverdje. Op de weg hadden we al verschillende dode half vergane beesten gezien. Dat is de natuur ook sinds de zondeval. Ma een aantal uren kwamen we weer terug bij de pond.

Na een lunch in de lodge gingen we een vaartocht over de Nijl maken. Zo konden we verschillende dieren in het water en aan de oever bekijken. De olifanten namen een verkoelende douche en de Nijlpaarden en krokodillen waren aan het luieren in het ondiepe water. Veel vogels waren ijverig bezig met hun nestjes. De vogeltjes hebben verschillende maten en verschillende kleuren. Zo mooi om te zien.

Na en tocht van twee uur kwamen we aan bij de Murchison waterval. Na een klim van 45 minuten omhoog kwamen we bezweet en moe boven aan. Het werd wel beloont met een prachtig uitzicht. Daar wachtte ook de safaribus ons op om ons naar het kamp te brengen.

Die nacht sliepen we heel lokaal in een rond hutje met rieten dak. Na een grondige inspectie van het bed en uitgebreide clean sessie waren mijns inziens alle bedzwansen en ander ongedierte gedood. Daarna kregen we een heerlijk lokaal diner. Rijst met bruine bonen. Mmm wat vind ik dat toch lekker. Ook was er verse avocado en vele andere dingen. Na het diner stond de grootste taak nog te wachten. De douche... licht was er niet en ook was er geen warm water. Met een zak lampje en mijn verstand op nul ging ik het avontuur aan omringt door de kakkerlakken, sprinkhanen en motten. Brrr wat was het koud. Snel weer warm aankleden en gauw onder de wol.

Na een onverwacht goed geslapen nacht vertrokken we om half 8 naar Budongo forest. Daar zouden we een chimpansee trekking doen. Na een korte briefing moesten we lange broek met hoge sokken aan trekken. Stevige wandelschoenen waren ook een must. Daar kon ik wel aan voldoen. Alleen moesten we ook lange mouwen aan doen. Ik had maar 1 trui mee op safari, mijn fel rode, dus die trok ik aan. Maar al snel vertelde de ranger dat rood de chimpansees boos, angstig of wild kan maken omdat rood in de natuur gevaar betekent. Gelukkig mocht ik van iemand Sen sjaal lenen zodat ik toch mijn armen kon bedekken. Dit allemaal was nodig omdat er veel giftige, gevaarlijke insecten en planten/bomen voorkomen in het gigantische bos.

In het bos leven twaalf chimpansees families. Wij gingen opzoek naar een van die families die we vervolgens dan 1 uur zouden observeren voor we weer terug zouden lopen. Onderweg in het bos kwamen we grote mahoniebomen tegen. Prachtig ook om te zien. Na ongeveer 45 minuten gezocht en gelopen te hebben hoorden we in de verte schreeuwen en gillen. Dat was het geluid van de chimpansee vertelde de ranger. We liepen op het geluid af en vonden de familie. De familie bestond uit meer dan 100 chimpansees. Maar op het moment dat we ze tegen kwamen waren ze niet alle honderd in de buurt. De ranger vertelde het een en ander over de dieren. Heel interessant om te weten is dat chimpansees het meest op mensen lijken van alle apen. Het DNA tussen een chimpansee en de mens komt voor meer dan 90% overeen. Grappig hè!

Nadat we weer terug waren bij het busje vertrokken we weer terug naar Kampala. Naar een rit van 6 uur kwamen we aan. Na een flinke scrub beurt zit ik nu mijn blog te schrijven. Wat heb ik weer veel gezien en meegemaakt. Wat je op zo'n safari ziet kan je moeilijk omschrijven in woorden en laten zien met foto's. Dat is iets wat je gewoon zelf meegemaakt moet hebben dan weet pas weet je hoe mooi het werkelijk is. Ik hoop dat jullie wederom genoten hebben!! Mijn buikpijn is inmiddels flink vermindert. Alleen na het eten heb ik er nog last. Gelukkig maar! Zo kan ik de laatste dagen die ik hier nog heb in Kampala volop genieten.

Groetjes uit Kampala, Uganda

Bevallingen, keizersnedes, en de Ugandese werkelijkheid.

Lieve familie, vrienden, collega's en alle andere geïnteresseerde hier nog een flinke blog van de afgelopen week. Veel lees plezier!

Vorige week Dinsdag morgen kwam ik aan in het ziekenhuis. Bij aankomst moest ik gelijk naar de moeder toe die maandag bevallen was. Ze had naar me gevraagd. Bij haar aangekomen kreeg ik het baby meisje in mijn handen gedrukt. Leuk om te zien dat ze nu al donkerder was dan maandag. De moeder vroeg aan wat de naam van het meisje was. Ik dacht dat ik het niet begreep en zei de moeder dat ze de naam nog niet tegen mij had gezegd. Maar ze wilde dat ik een naam zou bedenken voor het meisje. Ik vond het zo lastig. Een naam bedenk je toch tijdens de zwangerschap?? Maar in Uganda blijkbaar niet. Dit omdat er veel mis kan gaan en misgaat. Maar nu was het mijn taak om een gedegen naam te verzinnen voor het schattige meisje. De eis van de moeder was dat het een bijbelse naam moest zijn. Dus na even na denken zei ik Ruth. Maar op zijn Engels vonden ze dat toch niet zo mooi. Toen ik daarna zei dat ik echt niets kon bedenken vroeg de moeder wat ik van Abigail vond. Nou, best wel een mooie naam. Het meisje werd Abigail genoemd. Vervolgens werd er tegen bijna het halve ziekenhuis gezegd dat ik de baby zo had genoemd. :)

Woensdag mocht ik een dag meelopen op het laboratorium. Ook echt heel leuk om te doen. In het ziekenhuis word er echt nog met de microscoop een hoop onderzocht. Er zijn wel een aantal moderne apparaturen maar het meeste word nog handmatig uitgezocht en onderzocht. Zo mocht ik mee kijken met een onderzoek bij een patiënt die mogelijk impotent was. Ook heb ik tuberculose en malaria onder de microscoop gezien. Twee aandoeningen die hier veel voor komen.

Donderdag begon de dag weer met de rondes over de ward. Zo anders dan in Nederland. Waar je graag voordat de arts komt je vitale functies en reportage op orde wilt hebben. Ook wil je graag de patiënt even gesproken hebben en als de patiënt een wond heeft wil je het liefst ook nog even gezien hebben. Nou a la Afrika kun je dat allemaal vergeten. Nee de arts is de eerste die tijdens een dienst de zaal op gaat. Als verpleegkundige geef je de status aan. De arts leest die dan aan het bed. Daarna geef he de bloeddruk meter en meet de arts ook zelf de bloeddruk. Daarna word er naar een eventuele wond gekeken of aanvullend onderzoek gedaan. De verpleegkundige staat er naast en kijkt mee.

Zo moest er ook naar de wond gekeken worden bij de patiënt van de blindedarm ontsteking. De wond was open gelaten en opgevuld met steriel gaas. (Ik moet die elke dag knippen en opvouwen. Daarna worden ze in een stomer gesteriliseerd.) nadat de gazen verwijderd waren werd de wond geïnspecteerd door de arts. Vervolgens werd er honing uit een gewone pot van de winkel in de wond gegoten. Haast een kwart pot. Dit word gedaan voor het wond herstel aldus mijn collega. De patiënt gilde het uit van de pijn toen de arts vervolgend de wond met de honing erin ging masseren om de honing goed in het gat te verdelen. Ik vond het erg naar om te zien en kreeg haast zelf tranen in mijn ogen. Nadat de wond weer was verbonden moest de patiënt verplicht een aantal stappen lopen. Of ik hem daarbij wilde begeleiden vroeg mijn collega. Tuurlijk wil ik dat wel. Ik wou al een arm vast pakken van de patiënt nadat ik een bemoedigend woordje met hem had gesproken. Maar de zoon van de man wilde graag dat hij zelf ging staan. Toen de man vervolgens zei dat het echt niet ging bleef de zoon erop door hameren dat het echt moest. Zo hard is familie hier voor elkaar. Ik had het zo met de man te doen. Dat ik na drie stappen zei dat het genoeg was. Ik kon tenminste tegen mijn collega zeggen dat hij een paar stappen had gezet. Bij mijn collega aangekomen zei ze tegen mij dat ik hem dan nu wel pijnstilling kon geven. Daar begonnen mijn ogen even van te knipperen. Toen ik vroeg of ze dat dan niet voor de wond verzorging had gedaan zei ze me dat dat eigenlijk wel een goed idee was maar dat ze eerst de wardrounds doen en daarna de treatment (behandeling) geven. Maar in dit soort situaties wilde ze in het vervolg wel eert pijn medicatie geven.

Donderdag middag ben ik bij een collega thuis geweest. Nadat ze het me wel tien keer had gevraagd kon ik het toch echt niet maken niet te gaan. Bij het verlaten van het ziekenhuis belde ik haar op en gaf mijn telefoon aan een Boda driver. Deze luisterde naar mijn collega die de route vertelde aan de driver. Ik vond het best spannend en had geen idee waar ik zou belanden. Na een ritje van tien minuten en 3 duizend shilling lichter (ongeveer 0,75 eurocent) stond ik midden in een van de sloppenwijken van Kampala. Voor mijn gevoel was ik de eerste blanke die ze ooit hadden gezien. Ik werd aan gekeken toegeroepen en nagestaard. Ik had met mijn collega afgesproken dat ze me op kwam halen op de plaats waar de Boda driver mij had afgezet. Na 5 minuten kwam mijn collega eraan. We moesten nog een klein stukje lopen voor we bij haar huisje aan kwamen.

Het huisje wat groter dan ik vanaf de buitenkant had gedacht. Voor ik binnenging maakte ik kennis met haar dochtertje en echtgenoot die buiten al op mij zaten te wachten. Voor de deur moest ik mijn slippers uitdoen. Eenmaal binnen zag ik maar 1 ruimte. De woonkamer. Ik denkt 4 bij 4 meter. Er stond welgeteld 1 stoel en een klein tafeltje met een keyboard erop. (De echtgenoot werd in de muziek vandaar) Schuin achter de stoel hing een gordijn. Daarachter bevond zich de gezamenlijke slaapkamer. De muren in het huisje waren kaal. Maar alles zag er wel schoon uit. Als gast moest ik op de stoel zitten en kwam mijn collega op de grond naast mij zitten. Ze vroeg of ik wat wilde drinken en ging dat gelijk even voor mij kopen op de hoek van de straat. Veel mensen hebben geen koelkast dus hebben ze niet veel in huis. Ik had cakejes meegenomen en gaf die aan haar. Tijdens het drinken moest ik alle foto's bekijken die ze in huis had. Nu had ze er niet veel dus waren we zo klaar. Maar niet voordat ik een foto uit moest kiezen die ik mee mocht nemen. Hierna gingen we nog even buiten op het bankje zitten waar ik natuurlijk veel bekijks trok. Her en der kwamen steeds meer mensen te voorschijn waar ik mee op de foto moest. Zo ook de dominee van de kerk vijf meter verder in het straatje. Omdat ik voor het donker thuis moet zijn ivm de veiligheid wilde ik om half zes naar huis. Maar dit mocht niet voordat ik langst ging bij de kerk. De kerk niet meer dan een paar palen met een golfplaten dak erop en zat vol met mensen die een bijbelstudie aan het doen waren. Ik moest natuurlijk even gedag zeggen en met iedereen op de foto. Na het bezoekje liep ik terug naar de plek waar de Boda driver mij had afgezet en was ik netjes voor het donker thuis.

Vrijdag was het een rustige dag op de afdeling. Een rustige dag houd in dat er dus echt niets te doen is. Een drukke dag is over het algemeen al erg rustig. Maar omdat alles in het Afrikaanse tempo gaat zijn we wel bijna een hele dag bezig. Ondanks dat ik hier al 4,5 weken zit moet ik nog regelmatig mijn pas inhouden omdat ik veel te snel loop. ;)

In het weekend hebben we lekker rustig aangedaan. Omdat het zaterdag regende (tja regenseizoen) Ben ik met andere vrijwiligers naar het winkelcentrum geweest waar de een naar de kapper ging en de rest een filmpje heeft gekeken. Ook hebben we lekker geluncht bij CafeJavas. Inmiddels ons beste internet lunchcafe. Zondag was het droog. Na een meditatie thuis gelezen te hebben zijn we heerlijk gaan afkoelen door te zwemmen. Die avond lekker vroeg naar bed gegaan om maandag weer fris en fruitig op te staan.

Maandag begon ik weer op de ward. De dag begon rustig maar eindigde in opnieuw een keizersnede. Omdat het de verwachting was dat het kindje niet zou ademen kreeg ik een spoedcursus beademen en reanimatie op een baby. Ik mocht met mijn collega Jonah mee naar de ok en mocht net als hem steriel (maar wel op blote voeten) wachten totdat de baby kwam. Ik vond het best spannend en herhaalde in mijn hoofd de stappen van wat ik net had geleerd. Zo'n tien minuten na de eerste incisie werd er een gelukkig huilend jongetje ter wereld gebracht. Pf ik kon opgelucht ademhalen. Ik hoefde niet te assisteren maar vond het al leuk genoeg om lekker mee mee te kijken. Nadat mijn collega klaar was mocht ik hem alvast gaan wegen en naar de familie brengen. Toen ik mij omkleedde bij de ok hoorde ik het al regenen. Ik vroeg mijn collega of we moesten wachten of toch naar de afdeling moesten gaan. Dit is zo'n 100 meter lopen. Hij zei dat ik gewoon kon lopen zolang ik de baby maar goed vast hield en mijn hand voor mijn gezicht zou houden. De baby gewikkeld in enkel twee doeken hield ik stevig tegen mij aan. Eenmaal buiten aangekomen zag ik dat het niet alleen regende maar ook hagelde. Na flink doorlopen kwam ik nat met met een droge baby aan op de afdeling waar ik als een held werd onthaald door de familie.

Dinsdag was het wederom een rustige dag. Op de afdeling werk ik nu ook met een leerling verpleegkundige en hij moet af en toe met mij meelopen. Als ik bijvoorbeeld medicijnen moet geven of bloed moet prikken. Dat bloed prikken gebeurt met een spuitje en een naald eraan. Je zuigt het bloed uit de ader en spuit het vervolgens zelf in het buisje voor het lab. Ook echt wel even leuk om te doen! Dinsdag kwam er ook iemand met TB. Ze moest een bloedtransfusie ondergaan. Ik moest dat even gaan regelen volgens mijn collega. Het bloed was klaar en kon gehaald worden bij het laboratorium. Ik kreeg het bloed ( een zakje van 100cc) mee in een doosje omdat je het niet in de zon mag houden aldus mijn collega van het lab. Bij de afdeling terug gekomen wilde ik het bloed laten controleren door mijn collega. Dit was echter niet nodig. Ik mocht het bijna gelijk aanhangen. Het enige wat nog moest was het bloed warm wrijven. Ik dacht serieus dat mijn collega een grapje maakte. Maar dit was niet zo. Ik wilde graag weten waarom ze warm bloed gaven en probeerde gelijk te leggen dat ik in Nederland gewoon koud bloed aanhang. Mijn collega kwam met de zeer logische verklaring dat dat komt omdat we in Europa koudbloedig zijn en Afrikanen warmbloedig. Na verschillende pogingen naar de echte reden gaf ik het op en glimlachte ik maar. Toen ik vertelde dat ik wel een facemask voor wilde om mezelf te beschermen als ik het bloed aan zou hangen, verklaarde ze me haast voor gek. tuberculose is toch behandelbaar bleef ze zeggen. Tja daar kwam ik dan met mijn voorkomen is beter dan genezen. Ik heb niet naar haar geluisterd. Pakte een facemask en ben naar de patiënt gegaan om het bloed aan te hangen.

Gisteren mocht ik mee met de dokter. Hij was heel enthousiast en vond wel dat ik hem kon assisteren bij een keizersnede. Nou uuh kan ik dat echt. Eva was de scrubnurse tijdens de keizersnee en ik mocht degene zijn die de baby aan mocht pakken zodra deze eruit kwam. Mijn collega zou bij mij blijven maar ze kwam niet opdagen. Gelukkig zei de anesthesist dat hij me er doorheen zou praten als de baby er was. Toen de chirurg de eerste incisie maakte begon ik met mezelf steriel te verpakken. :). Eenmaal steriel ging ik in mijn hoofd alle punten af die ik moest doen in het geval als het goed en fout ging. Afdrogen, stimuleren, uitzuigen, navelstreng af knellen en knippen, aan de moeder laten zien en in doeken wikkelen. Ik voelde mijn hart toch wel even in mijn borstkas bonken. Ik vond het echt spannend. Toen eenmaal de baby eruit was kreeg ik het glibberige hoopje mens in mijn handen gedrukt. Het handelen op zo'n moment gaat gewoon automatisch. Huilen ging nog niet zo hard en de kleur van de baby was ook een beetje blauw. Het was wel echt fijn dat de anesthesist inmiddels naast me was komen staan om te bevestigen dat ik het goed deed en om soms wat aanvullende informatie te geven. Het was tenslotte de eerste keer dat ik zoiets deed. Tijdens het showen aan de moeder moest ik de arts een verslag uitbrengen over de baby. Nou het was een jongetje met tien vingers en tien tenen. Kleur en ademhaling inmiddels goed. Kindje is tien minuten oud en nu een Apgar score van tien. Ik was trots op hem! En stiekem ook op mezelf!

Tijdens het hechten en sluiten van de moeder heb ik op een kruk met de baby bij het hoofd gezeten. Na de ok mocht ik de baby overdragen aan de vader. Na de verplichte fotosessie mocht ik wederom de naam zeggen. Dit vind ik zo lastig dat ik dat aan de moeder zelf heb overgelaten. Ze had het ook niet beter kunnen doen. Het jongetje heet nu Samuel!

Vandaag begon het rustig en liep ik met de dokter de wardround. Leuk om te doen. De hoofdzuster geloofde het wel en ging er vandoor. Prima het lukt mij wel. Na de ronde was het weer de beurt voor een bevalling. Pfff hoeveel heb ik er nu al wel niet gezien. Eenmaal de labourroom ingekomen vond ik daar een vrouw in tranen die maar bleef roepen dat ze zo alleen was. Ik ben naast haar gaan staan om haar te helpen. Ik heb haar gezegd dat ze niet alleen was en dat ik er voor haar zou zijn. Tijdens elke wee speelde ik wat de echtgenoot in Nederland zou doen. Ik liet me fijn nijpen en zei dat ik trots op haar was. Na een pijnlijke bevalling voor de moeder en mij werd er een gezonde zoon geboren, en Ik ben een paar blauwe plekken rijker!

Vanmiddag heb ik geluncht bij een collega thuis. Het was echt heerlijk Ugandese kost. Zitten in kleermakers zit heb ik genoten van de vissoep met zoete aardappel en nog veel meer! Ik zat zo vol dat ik geen avondeten meer op heb.

Nog maar 1 weekje en dan kom ik alweer richting Nederland. Dat zal wennen zijn. Niet meer dat heerlijke Afrikaanse tempo en alle andere dingen die ik ga missen. Ik wil er ook nog niet aan denken. Ik heb nog veel leuke dingen voor de boeg. Nog een aantal dagen werken en ook een safari van drie dagen naar murchison falls. Daar ga ik onder andere de big vijf bekijken. Echt super gaaf en leuk. Kortom ik ga er heel erg van genieten en zal jullie weer verblijden met een nieuwe blog te zijner tijd.

Ps: veel mensen vroegen wat er gebeurt als een patiënt de rekening niet kan betalen. Dan word een patiënt naar huis bestuurt of naar een ander ziekenhuis. Er zijn in Kampala staatsziekenhuizen. Deze zijn gratis maar de wachtrijen zijn heel erg lang. En de omstandigheden niet fijn. Echter als iemand een spoed keizersnee nodig heeft krijg diegene in zo'n ziekenhuis wek voorrang. Dus als een vrouw geen geld heeft voor de keizersnede moet ze naar zo'n ziekenhuis. Dit is allemaal erg hard en naar maar wel de werkelijkheid hier.

Echter word er wel bij elke controle gezegd dat er veel mis kan gaan en dar ze moeten sparen voor de bevalling. De vrouwen kunnen ook alvast vooruit betalen bij elk bezoek. Als er dan geen keizersnee nodig is krijgen ze het geld terug.

Liefs, Pauline

Vaccinaties, een spannende bevallingen en cultuur snuiven

Het heeft 1 week geduurt maar hier is weer een nieuwe blog over hoe het hier gaat. Veel leesplezier!

Dinsdagmorgen liep ik richting de boda plaats. Er kwam er al een aan rijden. Ik liep nog een eindje verder en wachtte tot hij dichtbij was. Toen hij er was stopte ik en onderhandelde zoals gewoonlijk over de prijs van de rit. Waarom proberen ze mij toch altijd een mzungu prijs te laten betalen!;)

Ineens voelde ik wat nats aan mijn rechtervoet. Ik keek omlaag en was gelijk in alle staten. Ik stond namelijk met mijn voet voor de uitgang van een soort pvc uit. Daaruit kwam water. Maar in dat water zaten echt heel veel maden. Ik schrok heel erg en wilde het eingelijk op een gillen ze zetten. Maarja dat kon natuurlijk niet met een Boda driver erbij. Ik ben op de Boda gaan zitten. Schudde zo veel mogelijk maden van mijn voet en slipper te schudden. Heel de weg naar het ziekenhuid voelde ik alles overal kriebelen. Ik probeerde echt mijn verstand op nul te zetten maar dacht er toch steeds aan. Aangekomen in het ziekenhuis was te grondig mijn voet en slipper. Gelukkig waren er geen maden meer te zien. Die dag bezorgde in weer een flink aantal kindjes de schrik van hun leven. Toch niet niks als je nog nooit een blanke hebt gezien, die je ook nog eens pijnigt met een vaccin. Vele kindjes verlieten met een traan op hun wang het gebouwtje waar de vaccinaties gegeven werden. Sorry cuties!

Die avond volgde we een salsa dans lesje bij Cayenne. Echt heel leuk. Wel een westers tentje dus heel modern. Ook heb ik er lekker spaghetti gegeten.

Woensdag was het mijn beurt om met Eva de verpleegkundige die ook midwife en scrubnurse is mee te lopen. We begonnen de dag met een lesje voeding bij HIV patiënten en dan met name de kinderen. Echt heel interessant. Leer hier elke dag weer bij! De les werd op zijn Afrikaans gegeven. Dat betekend dat ze dus de tijd nemen. Het lesje duurde dan ook twee uur.

Na de les ging ik met Eva naar de ward/ de afdeling. Ik vroeg Eva of ik eventueel met een bevalling mee kon kijken. Dat kon volgens Eva wel, en 5 minuten later stond ik naast een vrouw die aan het bevallen was. Dit had ik nog nooit gezien maar naar 1 blik op die vrouw besloot ik toch echt zelf nog een paar jaar te wachten :) De vrouw lag met een pijn voltrokken gezicht op een oud krakende onderzoekstafel. Echt zo eentje die hier een aantal jaren geleden gebruikt werd. De dokter kwam binnen om te kijken of de vrouw al ontsluiting had. De dokter had zijn jas nog aan en zijn rugtas op zijn rug. De vrouw bleek volledige ontsluiting te hebben en mocht beginnen met persen. Het kindje wilde echter niet komen. De dokter luisterde met een toeter naar het hartje. Dit klopte gelukkig nog. De dokter en Eva verlieten het kleine kamertje en ik moest bij de vrouw blijven. Even later bracht er iemand thee. Dat moest ik de vrouw tussen de weeën door te drinken geven. De vrouw had echt pijn dat was haar aan te zien. Tijdens de bevalling geven ze dus geen pijn stilling. Dat is niet goed voor de baby aldus de verpleegkundige. Ik vertelde de vrouw dat ze in mijn hand mocht knijpen en dat ze gerust geluid mocht maken als dat haar hielp. Ook wreef ik over haar rug. Bij een bevalling is de echtgenoot niet aanwezig. Vandaag dat ik die taak dan maar op me nam. Vond het zo sneu dat ze alles alleen moest doen.

Een half uur later kwam de arts weer binnen. Als het kindje niet geboren zou worden binnen 20 minuten dan zou er een spoed keizersnee worden uitgevoerd. De timer werd aan gezet. Maar het kindje wilde maar niet komen. Na een snel lichamelijk onderzoek van de vrouw bleek het hoofdje niet door de bekken te passen. Ook zat de navelstreng om het halsje heen. De verpleegkundige vertelde de moeder van de vrouw dat er eerst 800.000 shilling betaald moest worden voor de keizersnee zou worden uitgevoerd. Het is normaal hier om voor je behandeling alvast te betalen. Zeker bij duurdere ingrepen. 800.000 shilling is eeg veel omdat de gemiddelde werknemer 315.000 shilling per maand verdient.

Toen het bedrag was betaald kon de vrouw vervoerd worden naar de ok. Daar aangekomen is kindje met een kwartier geboren. Zo schattig. Het kindje (een jongetje) kwam wit ter wereld. Daarom noemde ik het een mzungu baby. Er werd door de collega's al gesproken dat ik een eigen baby had nu. Echt zo leuk. Ik moest de baby voorstellen aan andere collega's. Het jongetje heet Nashville. De moeder en de baby maakte het goed en mochten na drie dagen naar huis. Als kadootje gaf ik een setje kleding van de gesponsorde kleding. Negroïdebaby's worden lichter geboren. Na een aantal dagen of met de dag word de baby donkerder. Dit wist ik niet!

Die avond zijn we lekker met de andere vrijwilligers uiteten geweest bij een Mexicaans restaurant. Que Passa. Het was echt heerlijk.

Donderdag liep ik weer mee met de zwangere vrouwen. Deze dag was het heel rustig. Mijn coördinatoren van de stichting kwamen langs en we maakte een praatje. Aan het eind van de dag vroeg ik de chiefnurse Phiona of ik de komende drie weken op de wards (afdelingen) mee mocht lopen. Dit wil ik ook graag zien omdat ik daar echt het verschil tussen de afdeling in het Van Weel en hier in Uganda kan zien. Dit vond ze gelukkig goed. Morgen mocht ik er gelijk beginnen.

Die vrijdag begon ik op de ward. Ik keek natuurlijk eerst bij mijn Nashville. Gelukkig ging het goed met hem. Op de afdeling doet dus de chiefnurse de rondes met de arts. De verpleegkundige meet je bloeddruk en de temperatuur. Verder rent de verpleegkundige om de opdrachten die de chiefnurse en de dokter zeggen uit te voeren. Op de afdelingen lagen diabeten en uitgedroogde mensen. Ook mensen met een infectie. Ik was blij verrast dat er een man na mij toe kwam. Ik herkende hem ergens van maar kon hem niet plaatsen. De man legde uit dat hij de darm ok had gehad vorige week. Hij vond het leuk om mij nog even te zien. Ook mocht hij die vrijdag naar huis.

De uitdaging voor mijn die die dag was om infusen te prikken. Gelukkig heb ik ze allemaal ik 1 x geprikt. Vond het wel een beetje spannend omdat je bij donkere mensen niet de vaten kan zien. Weer een pluspunt erbij!

Er waren ook twee vrouwen in labour. Heel de dag was het spannend of de baby's wel of niet geboren zouden worden in mijn dienst. Jammer genoeg gebeurde dit niet. Toch ging ik om 17.00 met een fijn gevoel naar huis. Had toch weer veel geleerd en gedaan.

In de avond keek ik met twee andere vrijwilligers een waargebeurde film van de sloppenwijken in Uganda. De film is net uit gekomen. Queen of Katwe. De film is gemaakt door Disney en echt een aanrader. Zo krijg je een beeld van hoe Uganda is.

Het weekend was erg druk omdat we veel wilde zien. (We zijn twee andere vrijwilligers en ik) We zijn naar de moskee geweest. Deze is geschonken door Gaddafi aan Uganda. Het is de tweede grootste moskee van Afrika. Het christendom is het grootste ik Uganda maar ook een aanzienlijk deel is moslim. Met speciale feesten komen ook moslims van andere landen naar de moskee. Het is echt een soort van middelpunt voor de moslims in midden Afrika. Aangekleed in een flink gewaad inclusief hoofddoek mochten we op blote voeten de moskee betreden. De moskee was vanbinnen echt mooi. Vanaf de toren van de moskee hadden we een enorm uitzicht over Kampala. Aan de ene kant zagen we het Victoria Lake en ook alle heuvels waar Kampala op ik gebouwd. Super mooi!

Ook zijn we gaan zwemmen bij het Sheraton Hotel waar we heerlijk hebben geluncht.

Het Paleis van Kingdom Buganda was ook heel indrukwekkend. We mochten het paleis niet betreden omdat het gerenoveerd word. Ook hier kregen we weer een gewaad om. Wat voor de foto wel weer leuk was! Bij het paleis waren de martel kamers van Idi Amin. Heel indrukwekkend om de verhalen te horen van de gids en intussen op de plek te zijn waar duizenden mensen zijn vermoord.

Bij het paleis woonde de Royal guards. In een heel armoedig omstandigheden. Maar volgende de gids zijn na het paleis de soldaten woningen aan de beurt om te worden gerenoveerd.

Zondag ben ik uiteraard naar de kerk geweest. Dat was toch weer een ervaring. Met de boda werd ik voor de verkeerde kerk gedropt, toch maar naar binnen gegaan. De dienst was wat behoudender dan de vorige kerken waar ik ben geweest maar toch nog niet wat ik zoek. Ik snap ook gewoon niet waarom er zo hard geroepen en geschreeuwd moet worden in de microfoon. God hoort je toch wel? Dat geloven we toch? Waarom dan? Maar misschien is dat wel cultuur. Er werd in ieder geval meer "gepreekt" dan in de andere kerken. Drie uur later stond ik weer buiten. De tijd ging wel snel maar drie uur was ook wel erg lang. Daarna moest ik met de dominee zijn vrouw mee en kreeg ik een soort van klein bijbelboekje in het engels.

Hopelijk word ik volgende week wel voor de juiste kerk af gezet. Ik heb contact gehad met de staf van de MAF. Hij heeft mij een Reformed Church aangeraden dat zou wat meer op de HHK lijken. Volgende week dus poging twee.

Vandaag heb ik weer op de ward mee gelopen. Na de flinke regen van vannacht was de bodarit geen pretje. Nadat de bodadriver was verdwaald kwam ik onder de schrammen (een klein ongelukje) en te laat aan in het ziekenhuis. Daar begon ik gelijk ok mee te lopen met de ronde. Deze was al begonnen maar ik kon gelukkig aansluiten.

Daarna hielp ik een arts met een patiënt die ondervoed was. Wegen, meten en BMI berekenen. Nou dat was even andere koek. Ik ga opeens de SNAQ scores in het Van Weel waarderen!

Niet veel later werd ik geroepen door een collega. Opeens stond ik naast een vrouw die op het punt stond te bevallen. Na een inknip (wat de verpleegkundige deed met een chirurgisch mesje) en wat gekreun werd er een prachtige dochter geboren. Ik mocht de navelstreng met het zelfde chirurgisch mesje doornemen. Echt zo leuk om te doen. Daarna verzorgde we het kindje en gaven het aan de zus van de moeder. Toen de baby de kamer uit was moest de moederkoek nog geboren worden. Daarna waste we de moeder en hielp ik haar met aankleden. De vrouw liep zelf naar haar bed op de afdeling. (Zon 50meter) AUW!

Na de geboorte inmiddels 13.00 had ik even breakfast pauze. Na de pauze werd ik naar de ok geroepen. Er werd een man geopereerd aan een gesprongen blindedarm. Ik mocht assisteren door het uitzuig apparaat aan en uit te zetten. Ook mocht ik de buikspoeling in de buik laten lopen en de infusie regelen. Echt heel leuk om te doen. Ik mag steeds een beetje meer!

Moe en maar wederom voldaan verliet ik om 17.00 het ziekenhuis. Met een glimlach schrijf ik deze blog. Toch realiseer ik me ook dat ik hier nu al drie weken ben. Aan een kant al zo lang en aan de andere kan nog maar zo kort. Over drie weken kom ik alweer jullie kant op. Ik heb afgelopen week alle brieven en kaartjes gelezen die jullie me hebben mee gegeven. Niet omdat ik heimwee had maar omdat ik nieuwsgierig was! Echt lief van jullie.

Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit verhaal. Tot horens!

Welaba, Pauline

Internationale vrouwendag, een bijzondere operatie en nog veel meer!

Alweer een nieuwe blog dit keer over de dagen woensdag 8/3/17 tot en met maandag 13/3/17

Internationale vrouwendag. Ik had er echt nog nooit over gehoord. Hier in uganda is dat echt een feestdag. In het ziekenhuis was het dan ook erg rustig. Wel kwamen er onverwachts twee dames langs van the ministry of health. Ze kwamen de boeken controleren en kijken of alles wel netjes was. Vandaar dat toen ik kwam echt iedereen aan het soppen was. Wel met gewoon kraanwater maar toch, ze doen hun best! Ook moeten de dames even op de ok kijken. Dat vond ik wel leuk dus ik ging mee. Daar aangekomen moesten we "natuurlijk" onze schoenen uit. Ik kreeg een zogenaamde steriele jas die uit een ton haalde onder een brancard. Echter de jas was met gaten en al meerdere malen gebruikt. Daarna mochten we zo de ok oplopen. Zonder mondmaster, iets om onze voeten en zonder handhygiëne toe te passen. Ik vond het wel bijzonder. Kan haast niet wachten totdat er een operatie plaats vind omdat ik wil weten hoe dat er aantoe gaat. Na de rondleiding op de en de andere gebouwtjes kregen we met al het personeel een klinische les over het beademen van pasgeboornen. Echt heel erg leerzaam. Omdat ik met een andere vrijwilliger nog wilde winkelen mocht ik om 14.00 naar huis. Het regende alleen om 14.00 dus ik moest wachten tot het droog was. Om half 3 was het droog. En nam ik de Boda richting Kabusa waar het Doingoood huis staat.

Eenmaal daar aan gekomen namen we de Uber (goedkope taxi) naar Acaciamall daar heb ik boodschappen gedaan. Ook had ik echt even zin in frietjes met ketchupsauce. Dus die heb ik ook gegeten. Heerlijk!

In de avond heb ik een handwasje gedaan waarna ik naar bed ben gegaan.

Donderdag mocht ik weer helpen met de zwangere vrouwen dus ik had erg veel zin in de dag. Gedurende de nacht had het erg geregend en geonweerd. Toen ik wakker werd regende het nog steeds. En ik thuis maar denken dat ik echt geen jas nodig had. :) Ook zei iemand tegen mij dat de Boda's niet rijden als regent. Tja hoe zou ik nu op mijn werk komen? Ik besloot een dikke trui aan te doen en een extra stel kleding mee te nemen. Na een glibberige boda rit, helemaal nat en onder de modder kwam ik aan in het ziekenhuis. Nadat ik mezelf op gefrist en omgekleed had. Was het tijd om aan de slag te gaan. Ik mocht weer helpen bij de zwangere outpatient. Echt leuk!

Om 15.00 werd ik geroepen. Er word zo iemand geopereerd werd er gezegd. Ik moest snel lunchen en naar het theater (ok) komen. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond daar 15.15 maar er was nog niemand te bekennen. Na 5 minuten kwam de ok verpleegkundige aan. Ik moest me omkleden in iets wat wel een gevangenis uniform leek. En dan ook gelijk tien maten te groot! ;) (zie foto's)

Daarna gingen we de ok op. We maakten alles schoon, met water uiteraard! Daarna stopten we de chirurgische instrumenten in de sterilisator. Daarna moesten we wachten op de chirurgen en de anesthesist. Nadat de instumenten gesteriliseerd waren konden we de tafel die naast de chirurg staat klaar maken en de instrumenten erop leggen. Dit alles gebeurde op groen kleden die erg warm gewassen waren. Zo waren ze steriel. Om half vijf waren de dokters er dan eindelijk. Ze maakte zich klaar voor de ok. En vertelde mij wat voor ok het zou worden. De patiënt had een darm obstructie die opgeheven moest worden. Al gauw was de patiënt er ook. De patiënt werd gebracht op een krakende brancard. Maarja krakende wagens gaan het langst mee toch?:) Van de afdeling twee gebouwen verder op naar de ok. Gelukkig was het droog dacht ik nog. Zou wat zijn als de patiënt nat de ok op gereden werd. De patiënt moest zelf op de tafel klimmen. Maar gelukkig stond er een huishoudtrapje. Daarna begon de chirurg met het klaar maken van de patiënt. Dit houd in: maagsonde en katheter zak verwisselen, buik vast ontsmetten met de jodium die ik had moeten bij vullen met kraanwater omdat er niet genoeg was en een infuus systeem klaar hangen. Ondertussen werd er niets met de patiënt besproken. De anesthesist en de chirurgen bespraken alles onderling. Al gauw werd er met flinke snelheid tien cc propofol ingespoten waarna de patiënt sliep. De patiënt werd geïntubeert En er werd nog wat propofol bij gegeven.

Even was ik blij dat dit bij ons niet zo gebeurde. Ik vond het zo sneu voor de man. Vlak voordat hij sliep keek hij me aan. In zijn ogen zag ik de angst weerspiegelen. Het kan zo anders zijn als je alleen maar even uitlegt wat je doet maar het ging zo snel.

De patient werd wel aangesloten aan de saturatie meter en een monitor. Echter de monitor deed het niet maar moest wel gebruikt worden om de saturatie te observeren. Voor de bloeddruk werd een elektrische bloeddruk meter gebruikt waarbij de anesthesist elke 15 minuten op het start knopje moest drukken.

De operatie begon om 17.15 De man had echt een enorme buik en ik dacht even dat hij zou knappen als de chirurg er in zou beginnen te snijden. Dit gebeurde echter niet, maar wat ik zag nadat het buikvlies was doorgesneden verbaasde mij echt. Meneer zijn darmen waren echt zo groot als een grote opblaas band. Je weet wel zo'n eentje waar je vroeger mee naar het zwembad ging! Ik vond het heel interessant. Vandaar dat meneer zo'n grote buik had!

Tijdens de operatie werd dat stuk darm verwijdert. Ik mocht gewoon foto's maken! Mijn collega, de operatie verpleegkundige deed dat ook. Ze filmde alles: hoe ze hechtdraad aangaf hoe ze spoeling in de buik van de patiënt deed en nog veel meer. Ook liep ze op blote voeten gedurende de operatie. Dat wilde ik echt niet dus ik mocht gelukkig grote (maat 46 ofzo) laarzen aan.

Halverwege de operatie viel de monitor uit en werd er uit een la nog een kleine losse saturatie meter gevist. Deze werd om de man zijn vinger gedaan. Zo kon de pols en het zuurstof gehalte toch nog geobserveerd worden. Temperatuur meten was niet nodig, je hoeft ook niet echt bang te zijn dat je patiënt onderkoelt raakt. Het was in de ok namelijk bloedheet. Er was wel een klein airco apparaatje maar die deed het meer niet dan wel.

Het word hier al om 19.00 donker. Elke dag. Dit komt omdat uganda en dan met name Kampala heel dicht bij de evenaar ligt. Omdat ik voor het donker thuis moet zijn in verband met de veiligheid, kon ik de operatie niet helemaal afzien. Maar de chirurg was de buik al aan het sluiten nadat hij er eerst nog een drain had in geplaatst. Het was echt een grote wond van ik denk minstens 20 cm. Met een fijn gevoel ging naar huis. De ok ik voor mij toch nog altijd de plek in het ziekenhuis was het allemaal gebeurt. Het geeft echt niet als ik niks doe. Ben allang blij dat ik mag toe kijken.

Die avond ging ik met de andere vrijwilligers nog wat drinken bij Big Mike. Dat is een soort van tentje waar ze Afrikaanse muziek live maken. Echt heel gezellig. We werden netjes door de Uber (taxi) voor de deur opgehaald en afgeleverd. Terug weg idem dito. Omdat het 's avonds erg onveilig is moet je erg uitkijken. Daarom gaan we met de taxi. De rit die hij dan rijd is ook altijd terug te vinden mocht het nodig zijn.

Vrijdag liep ik mee met de HIV patiënten. Voor mij de eerste keer. De patiënten komen bij de verpleegkundige op controle. Een vragenlijst word afgewerkt en de patiënt krijgt medicijnen voor 2 maanden. Na twee maanden komen ze weer op controle enzovoort. De medicijnen zijn voor de patiënten gratis. Dit word vergoed door de staat. De patiënten bestonden voornamelijk uit vrouwen. Dit omdat 1 man wel 5 vrouwen kan besmetten. En omdat de mannen zich niet willen laten testen. Triest was het dat er ook baby's op het spreekuur kwamen. Zij hadden het dan weer van de moeder gekregen. Zo sneu!

Zaterdag ben ik naar Owino market geweest. Dit is een soort enorme vlooien markt. Hier denk ik in de meest letterlijke betekenis van het woord;) De markt is enorm groot. En ik was samen met een andere vrijwilliger de enige blanken op dat moment. Nou dat hebben we geweten. Iedereen wilde aan ons wat verkopen en het liefst voor een zo hoog mogelijke prijs. Alle blanken zijn miljonairs toch! Ook raakte iedereen ons aan en moesten we ook even aan ons haar voelen. Daarbij riep iedereen Mzungu. Ik wist werkelijk niet waar ik nou moest kijken. Het leek een mierennest echt! Maar de ervaring was gaaf.

Na de Owino Market ben ik naar de craft market geweest. Daar heb ik mijn eerste souvenirs gekocht. Natuurlijk door flink af te dingen. Zo vroeg een koopman voor een jambe 55.000 shilling. Na flink wat heen en weer bieden kreeg ik hem voor 30.000 mee. Dat is omgerekend €7,50. Leuk prijsje toch?!

Zondag ben ik naar de Makarere Church geweest. Dat was een hele belevenis. We kwamen aan toen de 1e dienst bijna was afgelopen. Een koor was aan het zingen. En er werd nog gebeden. We bleven zitten tot dat de tweede dienst ook begon. Intussen bleef het koor zingen en de mensen dansen. Echt Afrika! Iedereen moest ten minste 5 mensen gedag zeggen. Veel mensen wilden de Mzungu's begroeten de het werden er uiteindelijk veel meer dan 5! Daarna werd er weer gezongen en gebeden. Een echte preek was er niet. Wel werd er op gewezen dat je met een ander moet omgaan zoals je zelf behandeld wil worden. Ook werden er enkele etiquette besproken. Daarna weer veel gezang. Toen was de dienst klaar. Het voelde voor mij niet echt dat ik naar kerk was geweest maar het is echt lastig een fijne kerk te vinden. Volgende week ga ik gewoon voor een andere kerk! Het was wel een leuke ervaring om zo eens een dienst mee te maken.

Na een heerlijke lunch zijn we nog een rondje gaan doen. In de avond hebben we lekker op de bank gerelaxt. En een soepje gegeten.

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Zoals gewoonlijk kwamen de boda's me al te gemoed. Na het ritje wat ik intussen al gewent ben kwam ik aan. Even een praatje met de collega's van de HIV administratie en door naar de "poli" van de zwangere outpatients. Vandaag was echt heel rustig. Ik vroeg of erg nog meer patiënten kwamen omdat het nog zo rustig was geweest maar mijn collega's zeiden van niet. Want ze vonden het al druk genoeg. Alleen was er na 12.00 echt niets meer te doen. Om 16.00 heb ik me afgemeld en ben lekker op tijd naar huis gegaan.

Ik heb er nu al twee weken opzitten. Het gaat zo snel hier dat ik nog geen tijd gehad heb om thuis te missen. Het weer is heerlijk en ik ben echt al een klein beetje mzungu af naar mijn inzicht. Al vinden de ugandezen dat van niet. Mijn collega's moeten dan lachen als ik er over begin. Mijn collega's komen steeds met vragen over nederland. Een vraag die ik veel hoor is: lijkt Denemarken op Nederland? Ik weet niet hoe ze daar opkomen maar ze denken dat Denemarken naast Nederland ligt. Ook vinden ze het raar dat ik een kat als huisdier heb. Al met al hebben we genoeg gesprekstof om de momenten op te vullen als er geen patiënten zijn.

Dit was mijn dagvulling de afgelopen dagen. Jullie zien het wel weer als ik een blog klaar heb. Bedankt voor het lezen en al jullie lieve reacties. Door mijn verhalen te delen met jullie zijn jullie toch een beetje dichtbij!

Liefs, Pauline

Weekend in Uganda

Oli otya, (goedendag hoe gaat het?)

Leuk dat u/jij de moeite neemt om weer een blog van mij te lezen. Het leven staat hier niet stil dus heb weer het een en ander te vertellen.

Vrijdag ging ik zoals ik de rest van de week ook gedaan heb om 8.45 met de Boda naar het hospital. Zoals ik inmiddels wel gewent was, waren phiona en Evelien er nog niet. Ik ben gaan helpen bij de polikliniek. Daar wist ik tenminste wat ik moest doen.

Het begon gelijk al heel heftig. Een jongetje van 5 jaar werd binnen gebracht door de schoolnurse. Hij ademde niet meer zei ze. De dokter kwam gelijk kijken maar hij vreesde het ergste. Na een kort onderzoek kon hij inderdaad bevestigen wat we al dachten. Het kindje was overleden. Dit was best een complex gebeuren omdat een kind in uganda pas vanaf 6 jaar naar school of naar de crèche mag. De politie werd ingelicht. De school moest de ouders inlichten. Voor ons ging het werk in de kliniek gewoon door. Ik vond het erg naar om mee te maken maar voor hier is het de werkelijkheid. Van de 1000 kinderen overleven 58 kinderen de eerste 5 levensjaren niet. In nederland is dat 4 op de 1000.

In de middag kwam er een klein meisje van 9 maanden op de poli. Ze moest gewogen wogen worden. Dat ging als volgt: de moeder en de baby wegen samen. Vervolgens kreeg ik de baby in mijn armen gedrukt en ging de moeder alleen wegen. Dat trek je van elkaar af en dan weet je het gewicht van de baby. Toen ik de baby vast had voelde de baby heel erg warm en zweterig. Ik heb na het wegen gelijk haar temperatuur gemeten. Deze was 39.8 erg hoog dus. Omdat de baby gekleed was in een shirtje met een broekje en drie dekens erom heen heb ik geadviseerd wat dekens van de baby af te laten. De moeder kon gelijk door naar de arts. Even later kwam ze met het meisje enkel gekleed in een broekje vanuit de spreekkamer. In haar hand had ze een bloedprik formulier. Ze patiënten blijven in de kliniek totdat de bloedresultaten bekent zijn. Daarna mogen ze weer naar de dokter. Deze maakt dan een behandelplan. Dit meisje had ergens een infectie of ontsteking en mocht door naar de "pharmacy" om haar medicijnen op te halen. Ze konden gelijk gegeven worden. Het meisje en de moeder kwamen terug. Het meisje kreeg een infuus. De antibiotica iv en vitamines iv werden in mijn handen gedrukt. Of ik die even op wou trekken en oplossen. Op een handgeschreven briefje stond welke dosering moest geven. Mijn collega vond het nogal vreemd dat ik het liet zien aan haar om te laten checken of ik de juiste dosering had klaargemaakt. Toen het infuusje zat mocht ik het per shot geven. Ik probeerde heel langzaam te spuiten maar het meisje begon gelijk te huilen. Het lijkt me ook pijnlijk in die kleine vaatjes. Mijn collega adviseerde mij om met de bloedstroom mee over haar armpje te wrijven. Dit deed ik gelijkertijd maar toch was het pijnlijk. Zo sneu. Een infuus systeem word dan niet aangesloten om het langzaam in te laten lopen omdat dat simpelweg gewoon te duur is. Het meisje ging met het infuusje naar huis. (Kun je het je voor stellen, overal stof en viezigheid) en komt een aantal dagen terug voor de volgende gift antibiotica.

Halverwege de middag was ik mijn collega kwijt. Na even zoeken had ik haar gevonden. Ze lag te slapen op de onderzoeksbank in een lege artsen kamer. Ze zei dat ik me alleen wel kon redden en dat ze moe was...? Ik stond perplex. Het was mijn derde dag..! Zo gaat dat hier dus. ;) Om 17.00 zat mijn dienst er weer op. In de avond heb ik een rustige gezellig avond met de andere vrijwilligers gehad. Even bijkletsen over onze projecten en een kopje thee drinken.

Het weekend was lekker relaxed. Zaterdag ochtend begon de dag vroeg. De andere vrijwilligers gingen naar een toeristische plaats. Dit was al volgeboekt voordat ik hier kwam dus ik kon niet mee. Ik bleef achter met nog twee meisjes die ook niet meegingen. Na het gedag zeggen ben ik weer terug naar bed gedaan om er pas weer om half elf uit te komen. Toen zijn we met zijn vieren (een vrijwilliger heeft een ugandese vriend) naar accaciamall geweest. Daar hebben we even geshopt. Voor de lunch zijn we naar cafejavas geweest. Dat is een internet cafe. Daar heb ik videogebeld naar mijn familie. Ik heb zelfs Saar gespoken. Ondertussen at ik een lekkere kippizza. Ook zijn we gaan zwemmen het weekend. Het was heerlijk weer. Ik smeerde mezelf drie keer in en nam af en toe een frisse duik. Bij het zwembad at ik pasta pesto ook echt super lekker. Moe kwam ik vervolgens thuis waar ik pas zag dat ik flink verbrand was. Na een lauwe douche en het flink insmeren met aftersun en aloe vera ben ik lekker mijn bed in gedoken.

Volgende week hoop ik naar de kerk te gaan. Er ging niemand mee, zelf weet ik de weg niet. Daarbij vind ik het nog wat eng om alleen op stap te gaan. En op zondag is het hier absoluut niet rustig. Het is een gewone werkdag. Het is een christelijk land. Veel mensen gaan naar kerk en vervolgens gaan ze verder met hun werkzaamheden. Dat het land christelijk is kan je aan veel dingen merken. Zo vragen ze bij een eerste ontmoeting gelijk of je christen bent en of je naar de kerk gaat. Vraag twee is dan gelijk: Wat voor soort christen ben je? Daarna volgt dan een heel gesprek over de kerk hier en in Nederland.

Maandag mocht ik meelopen met de zwangere vrouwen. Na even meegekeken te hebben mocht ik zelf het onderzoek uitvoeren. Voelen op de buik naar hoe het kindje lag en hoelang de moeder zwanger was. Ook moest ik naar de hartslag van de baby luisteren met een soort toeter. Mijn collega keek mee en deed na mij het onderzoek. En wat denkje... ik deed alles goed en zat er steeds maar 1 weekje naast. Mijn collega was trots op me. Die ochtend kreeg ik het ineens warm en werd wat licht in mijn hoofd. Ik ging zitten maar het was al te laat. Het werd zwart voor mijn ogen en mijn oren begonnen te suizen. Ik vertelde mijn collega dat ik aan het flauwvallen was. Daarop werd de zwangere vrouw van de onderzoekstafel gehaald en werd ik neergelegd. Na een kwartier voelde ik me al beter. Ik at en dronk wat en kon er weer tegen aan. Na een blik op de klok zag ik dat het al 14.30 was. Ik was de tijd vergeten. Geen wonder dat je flauw word. Om 15.15 kreeg ik lunch.

In de middag was het rustig. Ik hielp een arts met zijn dossiers bijwerken en daarna was ik natuurlijk mijn collega's kwijt. Ik vroeg een andere collega waar ze waren. Ze waren aan het chillen op de OK. Ik vroeg glimlachend of ik dat wel goed had gehoord. ;) Ik kon het me namelijk niet voorstellen. Maar daar kom je natuurlijk achter als je even gaat kijken. Bij de OK deed ik netjes mijn schoenen uit en ben naar binnen geslopen. Ik zag ze niet gelijk maar toen ik in de omkleed ruimte kwam zeg ik ze zitten en liggen. Op een kleedje op de grond. Ze waren muziek aan het luisteren. Ik ben er gezellig bij gaan zitten. Samen zijn we gaan wachten tot het 17.00 uur was en onze diensten erop zaten. Die avond had ik een afscheidsfeestje van twee vrijwilligers die dinsdag naar huis gaan.

Vandaag stond het vaccineren van kinderen op het programma. Nou ik heb nog nooit zoveel baby's bij elkaar gezien. Alle moeders en soms vaders kwamen met een klein bundeltje aan lopen. (Lees: baby gewikkeld in minimaal drie doeken) Er waren moeders bij die een heel eind naar de kliniek moesten lopen. Na 1 of 2 vaccins moesten ze dat hele stuk weer terug lopen. Ik ben denk dat ik welgeteld 84 baby's bang heb gemaakt voor mzungu's. ;) Sommige baby's waren 2 weken andere bijna 2 jaar. De groteren maakte ik na het prikje blij door met ze te bellenblazen. Dat maakte alles weer goed.

Zoals jullie wel kunnen lezen heb ik het erg naar mijn zin hier. Ik doe veel leuke dingen en begin echt in het ritme te komen hier. Ik zit zelfs al op de Boda zonder mij vast te houden aan het rekje. Ook ken ik intussen een aantal Lagunda woordjes en zinnen. Heel makkelijk voor als de patiënten geen Engels kunnen. Nu ga ik echt een einde brouwen aan mijn verhaal. Ik kan wel blijven schrijven maar als ik terug kom moeten u/jij en ik nog gesprekstof hebben, dus ik ga echt stoppen! :)

Welaba Pauline

First days at Holy cross orthodox mission hospital Namungoona

Woensdag was het dan zover! Voor het eerst mocht ik aan de slag in het Hospital. Ik zou meelopen met Evelien. Om 8.40 liep naar de Boda drivers station om een Boda te regelen. Daar aan gekomen moest ik alweer terug omdat ik mijn helm vergeten was. (Kan gebeuren toch? De eerste keer?) Weer terug bij de Boda moest ik eerst vragen of hij wist waar Namungoona hospital was. Gelukkig wist hij het. Toen moest ik onderhandelen over de prijs. 5.000 shilling, hij bleef volhouden. Maar ik wil echt niet meer dan 4.000 betalen. Dus ik maar bluffen. I always pay 4.000. Na even na denken ging hij akkoord. Ik had gewonnen!

Om 9.00 uur was ik in het ziekenhuis. Daar aan gekomen was Phiona bij wie ik mij moest melden er nog niet. Ik ging opzoek naar Evelien want ik zou met haar mee lopen. Maar Evelien was er ook nog niet. Typisch Afrika! Ik bleef maar wachten bij de HIV verpleegkundigen. Na ongeveer 10 min. moest ik mee met dr. Lucy zij had polikliniek dienst vandaag samen met nog een dokter. Bij de polikliniek is een wachtkamer en een bali. Mensen moeten van te voren betalen als ze willen dat de dokter ze ziet. Dan nemen ze plaats in de wachtkamer. Daarna komen ze bij de verpleegkundigen. Per dienst zitten er vaak 2 die dienst hebben. De verpleegkundige neemt het gewicht en bloeddruk op, net als de pols. Bij kinderen word er in plaats van een bloeddruk een temperatuur op genomen. Deze dames mocht ik gaan helpen. Eerst moest ik toe kijken en daarna mocht ik het zelf proberen. Het was niet druk, eerder heel erg rustig dus tussen de patiënten door kletste ik gezellig met Mariam, mijn collega. Ze wilde alles weten over Nederland en mijn familie. Af en toe voelde ze aan mijn haar en armen, net als de patiënten. Sommigen hebben nog nooit een Mzungu (blanke) gezien. Zo was er 1 vrouw die perse wilde dat mijn collega haar bloeddruk op nam zodat ik haar niet aan hoefde te raken.

Het werk ging zo door totdat de andere dokter (weet zijn naam nog niet) naast me kwam zitten. Hij was erg geïnteresseerd en wilde me graag beter leren kennen. Hij vroeg of ik al een vriend had. Ik zei nee. Zijn volgende vraag was of ik een bruine baby wilde. Ik stond perplex. Wat moest ik nu weer zeggen. En wat een vreemde vragen...! Omdat Afrikanen Engels praten met een accent dacht ik eerst dat ik het niet goed verstond. Maar hij bleef van zulk soort vragen stellen. Dus ik vertellen dat ik niet geïnteresseerd was en zeker niet op zo iets zat te wachten. Hij liep weg. Om vervolgens na enkele ogenblikken weer terug te komen. Hij wilde graag in Holland werken zei hij. Dus ik vertelde hem dat ik het niet fijn vond dat hij dacht dat hij dat via mij kon regelen. Ik voelde me echt niet fijn... Ik wil aardig blijven omdat ik nog 6 weken met hem moet werken, maar als hij zo door gaat... Gelukkig kwamen er in de middag meer patiënten zodat hij druk bezig was.

Ik begon inmiddels al trek te krijgen en ik had dorst. Na een blik op de klok zag ik dat het al twee uur was. Niet gek dus. Ik had ook geen korte pauze gehad, maar omdat ik meeliep met Mariam wachtte ik af. Om half drie knorde mijn maag hevig en toevallig hoorde dr. Lucy dat ook. Ze vertelde mij dat ze vaak pas om 15.15 lunch pauze hebben. Ik vroeg of ik dan Ff snel een koekje mocht pakken uit mijn tas omdat ik dat echt trek had. Na wat gegeten en gedronken te hebben zagen we nog een aantal patiënten.

Toen was het 15.30 en gingen we lunchen. Ik was zo benieuwd wat ik te eten zou krijgen! Ik mocht met dr. Lucy mee. Ze vertelde me niet te veel te eten omdat ik nog geen Udandees eten op had. Ze waarschuwde me voor buikpijn. Nou dat geeft de burger moet! Als de dokter het zegt ;) Naast mij zag ik een mevrouw een vissen hoofd eten. Ik moest echt mijn best doen om niet een vies gezicht te trekken. Alles zat er nog op en aan. De vis keek mij ook echt een tijdje aan, totdat de mevrouw de ogen oppeuzelde. Ik vroeg haar of ze het lekker vond. Ze zei dat de ogen het lekkerst zijn omdat die zo zoet zijn. Moest is echt eens proberen vertelde. Nou sorry, ik wil alles proberen behalve iets wat mij dan zo vanbinnen kan bekijken! Intussen was mijn eten voor geschoteld. En eerlijk het smaakte beter dan het eruit zag. Het waren een soort bruine bonen met iets van mais erbij. Een soort van hele stevige pap. Het viel ook echt als een baksteen. Maar het was niet vies!

Na het eten gingen we weer aan het werk. Alle patiënten die geweest zijn moeten bij gehouden worden in een heel groot boek. Die boeken gaan als ze vol zijn naar de regering zodat ze weten in welk gebied er welke ziektes het meeste voor komen.

Intussen kwam de "enge" dokter weer terug. Weer begon hij erover dat hij een relatie met mij wilde. Ik vroeg hem of hij serieus was of dat hij een grapje maakte. Ook zei hij dat hij door moest met zijn leven omdat ik er niet op zat te wachten. Toen liep hij weg.

Toen het half zes was heb ik mij afgemeld en ben ik met de Boda weer naar huis gegaan. Achter op de Boda word je als blanke door echt iedereen aangekeken en na gestaard. Veel kinderen zwaaien naar je. Ook hoor je regelmatig mensen Mzungu roepen. Ik kijk dan om en zwaai vrolijk terug. Om daarna weer gauw het rekje aan de achterkant van de Boda vast te grijpen omdat we over een hobbel heen gaan.

Eenmaal bij het huis aangekomen ben ik snel gaan douchen omdat we uit eten gingen in de Bistro bij Acaciamall. Dit is het wat meer luxueuze gedeelte van kampala waar regelmatig blanke mensen komen. Het was heerlijk om een kipburger met patat en ketjup te eten. Als toetje had ik een verse fruit salade. Heerlijk wat smaakt dat toch anders dan in Nederland!

Toen ik weer thuis kan ben ik snel naar bed gegaan. Het slapen gaat echt goed onder de klamboe. Je hoort soms wel muggen maar de gedachte dat ze niet kunnen prikken is heel erg fijn. Veel muggen zijn besmet met malaria. Daarom neem ik ook de malaria tabletten in. Heel fijn dat zo iets bestaan alleen heeft zo'n tablet wel bij werkingen. Zo kun je dus heel erg veel gaan dromen. Ook echt gekke dingen. Zo droomde ik dat mijn vliegtuig niet meer terug ging dat ik voor altijd moest blijven, maar ook bijvoorbeeld dat ik geen tanden meer had. Het is allemaal heel erg echt. Totdat je wakker word. Gelukkig hebben al de andere vrijwiligers in het huis ook dat ze gek dromen.

Vandaag ben ik weer gaan werken. Leuk dat veel mensen al weten wie je bent. Je kunt als blanke hier echt niet on opgemerkt blijven. Ik heb al een aantal woordjes Laguna geleerd. Collega's en patiënten vinden het dan geweldig dat ik het probeer uit te spreken. En vervolgens moet ik het in het Nederlands schrijven en spreken. Echt heel leuk.

Vandaag zag er qua werk het zelfde uit als gisteren. Ik zou eigenlijk met Evelien bij de zwangere vrouwen gaan helpen alleen was Evelien er nog niet om 9.00. Daarbij had Mariam aan Phiona gevraagd op ze weer met mij mocht werken. Ik vond het niet erg. Mariam is heel aardig en we lachen veel. Gelukkig kreeg ik om 12.00 black tea en gezouten pinda's. Om 15.30 aten we lunch: rijst met groente, een stukje vlees en geplette gekookte groene bananen. Niet echt mijn favoriete omdat het bitter is. De rijst was wel lekker.

Na de lunch moest ik echt naar de wc. Omdat ik daar gisten ook was geweest probeer ik het echt zo lang mogelijk in te houden. De wc's zijn Franse toiletten, en het gebouwtje ruikt (lees STINKT met hoofdletters) enorm. In kampala heeft bijna iedereen nog een open riool en dat ruik je dan op straat. Bij de toilet staan flessen met water en ik had dus geen idee wat ik daarmee moest doen maar toen ikdat vroeg werd ik finaal uitgelachen. Het blijkt dus dat je na je toilet gang jezelf moet wassen met dat water. Nou vergeet het maar, pau gebruikt gewoon toilet papier. Wat trouwens op een leuke plek bewaard word namelijk de steriele kast. Voor elke toilet gang moet ik eerst naar de steriele kast om toiletpapier te halen. Dit stop ik ver in mijn zak, anders weet iedereen wat je gaat doen! :)

Na de lunch kwamen er twee jonge knullen in de kliniek. Ze hadden 9 dagen geleden een operatie gehad en de hechtingen moesten verwijderd worden. Dat vond Mariam wel een mooi klusje voor mij. Alleen gaat dat wat anders dan in Nederland. Je ontsmet de wond met handalcoholgel. Dan pak je met een kocher de knoop vast en met een schaar knip je de hechting door. Je moet dus hard trekken om ruimte voor de schaar te maken. Het is ook echt wel vervelend voor de patiënt. Maar de jongens waren blij dat ze eruit waren.

Vandaag had ik van de dokter gelukkig niets meer gehoord! Om vier uur mocht ik naar huis. Dat had ik aan Phiona gevraagd omdat ik met de andere meiden in het huis naar de Craftmarket zou gaan. Een leuke toeristen plek waar je typisch Ugandese dingen kon kopen. Hierna zijn we een Rolex gaan eten. Dit is een pannenkoek met ei en tomaat. Deze worden verkocht in heel kleine kraampjes langst de weg door straatjongeren. Ze zijn echt heel erg lekker.

Ik heel blij om te kunnen zeggen dat ik al heel erg licht ben verkleurt. Omdat ik hier nog de nieuweling ben ik het huis word er gezegd dat ik licht geef. Maar vanaf vandaag kan ik heel licht mijn slipper en schoen in mijn voet zien staan.

Nu maak ik een einde aan deze blog anders word hij echt te lang. Bedankt voor alle leuke berichtjes en reacties op de vorige blog. Als je vragen heb stel ze gerust ik probeer ze beantwoorden wanneer ik kan.

Tip: bekijk de foto's ook eens!

Warme groetjes van Pauline