pauline94.reismee.nl

Bevallingen, keizersnedes, en de Ugandese werkelijkheid.

Lieve familie, vrienden, collega's en alle andere geïnteresseerde hier nog een flinke blog van de afgelopen week. Veel lees plezier!

Vorige week Dinsdag morgen kwam ik aan in het ziekenhuis. Bij aankomst moest ik gelijk naar de moeder toe die maandag bevallen was. Ze had naar me gevraagd. Bij haar aangekomen kreeg ik het baby meisje in mijn handen gedrukt. Leuk om te zien dat ze nu al donkerder was dan maandag. De moeder vroeg aan wat de naam van het meisje was. Ik dacht dat ik het niet begreep en zei de moeder dat ze de naam nog niet tegen mij had gezegd. Maar ze wilde dat ik een naam zou bedenken voor het meisje. Ik vond het zo lastig. Een naam bedenk je toch tijdens de zwangerschap?? Maar in Uganda blijkbaar niet. Dit omdat er veel mis kan gaan en misgaat. Maar nu was het mijn taak om een gedegen naam te verzinnen voor het schattige meisje. De eis van de moeder was dat het een bijbelse naam moest zijn. Dus na even na denken zei ik Ruth. Maar op zijn Engels vonden ze dat toch niet zo mooi. Toen ik daarna zei dat ik echt niets kon bedenken vroeg de moeder wat ik van Abigail vond. Nou, best wel een mooie naam. Het meisje werd Abigail genoemd. Vervolgens werd er tegen bijna het halve ziekenhuis gezegd dat ik de baby zo had genoemd. :)

Woensdag mocht ik een dag meelopen op het laboratorium. Ook echt heel leuk om te doen. In het ziekenhuis word er echt nog met de microscoop een hoop onderzocht. Er zijn wel een aantal moderne apparaturen maar het meeste word nog handmatig uitgezocht en onderzocht. Zo mocht ik mee kijken met een onderzoek bij een patiënt die mogelijk impotent was. Ook heb ik tuberculose en malaria onder de microscoop gezien. Twee aandoeningen die hier veel voor komen.

Donderdag begon de dag weer met de rondes over de ward. Zo anders dan in Nederland. Waar je graag voordat de arts komt je vitale functies en reportage op orde wilt hebben. Ook wil je graag de patiënt even gesproken hebben en als de patiënt een wond heeft wil je het liefst ook nog even gezien hebben. Nou a la Afrika kun je dat allemaal vergeten. Nee de arts is de eerste die tijdens een dienst de zaal op gaat. Als verpleegkundige geef je de status aan. De arts leest die dan aan het bed. Daarna geef he de bloeddruk meter en meet de arts ook zelf de bloeddruk. Daarna word er naar een eventuele wond gekeken of aanvullend onderzoek gedaan. De verpleegkundige staat er naast en kijkt mee.

Zo moest er ook naar de wond gekeken worden bij de patiënt van de blindedarm ontsteking. De wond was open gelaten en opgevuld met steriel gaas. (Ik moet die elke dag knippen en opvouwen. Daarna worden ze in een stomer gesteriliseerd.) nadat de gazen verwijderd waren werd de wond geïnspecteerd door de arts. Vervolgens werd er honing uit een gewone pot van de winkel in de wond gegoten. Haast een kwart pot. Dit word gedaan voor het wond herstel aldus mijn collega. De patiënt gilde het uit van de pijn toen de arts vervolgend de wond met de honing erin ging masseren om de honing goed in het gat te verdelen. Ik vond het erg naar om te zien en kreeg haast zelf tranen in mijn ogen. Nadat de wond weer was verbonden moest de patiënt verplicht een aantal stappen lopen. Of ik hem daarbij wilde begeleiden vroeg mijn collega. Tuurlijk wil ik dat wel. Ik wou al een arm vast pakken van de patiënt nadat ik een bemoedigend woordje met hem had gesproken. Maar de zoon van de man wilde graag dat hij zelf ging staan. Toen de man vervolgens zei dat het echt niet ging bleef de zoon erop door hameren dat het echt moest. Zo hard is familie hier voor elkaar. Ik had het zo met de man te doen. Dat ik na drie stappen zei dat het genoeg was. Ik kon tenminste tegen mijn collega zeggen dat hij een paar stappen had gezet. Bij mijn collega aangekomen zei ze tegen mij dat ik hem dan nu wel pijnstilling kon geven. Daar begonnen mijn ogen even van te knipperen. Toen ik vroeg of ze dat dan niet voor de wond verzorging had gedaan zei ze me dat dat eigenlijk wel een goed idee was maar dat ze eerst de wardrounds doen en daarna de treatment (behandeling) geven. Maar in dit soort situaties wilde ze in het vervolg wel eert pijn medicatie geven.

Donderdag middag ben ik bij een collega thuis geweest. Nadat ze het me wel tien keer had gevraagd kon ik het toch echt niet maken niet te gaan. Bij het verlaten van het ziekenhuis belde ik haar op en gaf mijn telefoon aan een Boda driver. Deze luisterde naar mijn collega die de route vertelde aan de driver. Ik vond het best spannend en had geen idee waar ik zou belanden. Na een ritje van tien minuten en 3 duizend shilling lichter (ongeveer 0,75 eurocent) stond ik midden in een van de sloppenwijken van Kampala. Voor mijn gevoel was ik de eerste blanke die ze ooit hadden gezien. Ik werd aan gekeken toegeroepen en nagestaard. Ik had met mijn collega afgesproken dat ze me op kwam halen op de plaats waar de Boda driver mij had afgezet. Na 5 minuten kwam mijn collega eraan. We moesten nog een klein stukje lopen voor we bij haar huisje aan kwamen.

Het huisje wat groter dan ik vanaf de buitenkant had gedacht. Voor ik binnenging maakte ik kennis met haar dochtertje en echtgenoot die buiten al op mij zaten te wachten. Voor de deur moest ik mijn slippers uitdoen. Eenmaal binnen zag ik maar 1 ruimte. De woonkamer. Ik denkt 4 bij 4 meter. Er stond welgeteld 1 stoel en een klein tafeltje met een keyboard erop. (De echtgenoot werd in de muziek vandaar) Schuin achter de stoel hing een gordijn. Daarachter bevond zich de gezamenlijke slaapkamer. De muren in het huisje waren kaal. Maar alles zag er wel schoon uit. Als gast moest ik op de stoel zitten en kwam mijn collega op de grond naast mij zitten. Ze vroeg of ik wat wilde drinken en ging dat gelijk even voor mij kopen op de hoek van de straat. Veel mensen hebben geen koelkast dus hebben ze niet veel in huis. Ik had cakejes meegenomen en gaf die aan haar. Tijdens het drinken moest ik alle foto's bekijken die ze in huis had. Nu had ze er niet veel dus waren we zo klaar. Maar niet voordat ik een foto uit moest kiezen die ik mee mocht nemen. Hierna gingen we nog even buiten op het bankje zitten waar ik natuurlijk veel bekijks trok. Her en der kwamen steeds meer mensen te voorschijn waar ik mee op de foto moest. Zo ook de dominee van de kerk vijf meter verder in het straatje. Omdat ik voor het donker thuis moet zijn ivm de veiligheid wilde ik om half zes naar huis. Maar dit mocht niet voordat ik langst ging bij de kerk. De kerk niet meer dan een paar palen met een golfplaten dak erop en zat vol met mensen die een bijbelstudie aan het doen waren. Ik moest natuurlijk even gedag zeggen en met iedereen op de foto. Na het bezoekje liep ik terug naar de plek waar de Boda driver mij had afgezet en was ik netjes voor het donker thuis.

Vrijdag was het een rustige dag op de afdeling. Een rustige dag houd in dat er dus echt niets te doen is. Een drukke dag is over het algemeen al erg rustig. Maar omdat alles in het Afrikaanse tempo gaat zijn we wel bijna een hele dag bezig. Ondanks dat ik hier al 4,5 weken zit moet ik nog regelmatig mijn pas inhouden omdat ik veel te snel loop. ;)

In het weekend hebben we lekker rustig aangedaan. Omdat het zaterdag regende (tja regenseizoen) Ben ik met andere vrijwiligers naar het winkelcentrum geweest waar de een naar de kapper ging en de rest een filmpje heeft gekeken. Ook hebben we lekker geluncht bij CafeJavas. Inmiddels ons beste internet lunchcafe. Zondag was het droog. Na een meditatie thuis gelezen te hebben zijn we heerlijk gaan afkoelen door te zwemmen. Die avond lekker vroeg naar bed gegaan om maandag weer fris en fruitig op te staan.

Maandag begon ik weer op de ward. De dag begon rustig maar eindigde in opnieuw een keizersnede. Omdat het de verwachting was dat het kindje niet zou ademen kreeg ik een spoedcursus beademen en reanimatie op een baby. Ik mocht met mijn collega Jonah mee naar de ok en mocht net als hem steriel (maar wel op blote voeten) wachten totdat de baby kwam. Ik vond het best spannend en herhaalde in mijn hoofd de stappen van wat ik net had geleerd. Zo'n tien minuten na de eerste incisie werd er een gelukkig huilend jongetje ter wereld gebracht. Pf ik kon opgelucht ademhalen. Ik hoefde niet te assisteren maar vond het al leuk genoeg om lekker mee mee te kijken. Nadat mijn collega klaar was mocht ik hem alvast gaan wegen en naar de familie brengen. Toen ik mij omkleedde bij de ok hoorde ik het al regenen. Ik vroeg mijn collega of we moesten wachten of toch naar de afdeling moesten gaan. Dit is zo'n 100 meter lopen. Hij zei dat ik gewoon kon lopen zolang ik de baby maar goed vast hield en mijn hand voor mijn gezicht zou houden. De baby gewikkeld in enkel twee doeken hield ik stevig tegen mij aan. Eenmaal buiten aangekomen zag ik dat het niet alleen regende maar ook hagelde. Na flink doorlopen kwam ik nat met met een droge baby aan op de afdeling waar ik als een held werd onthaald door de familie.

Dinsdag was het wederom een rustige dag. Op de afdeling werk ik nu ook met een leerling verpleegkundige en hij moet af en toe met mij meelopen. Als ik bijvoorbeeld medicijnen moet geven of bloed moet prikken. Dat bloed prikken gebeurt met een spuitje en een naald eraan. Je zuigt het bloed uit de ader en spuit het vervolgens zelf in het buisje voor het lab. Ook echt wel even leuk om te doen! Dinsdag kwam er ook iemand met TB. Ze moest een bloedtransfusie ondergaan. Ik moest dat even gaan regelen volgens mijn collega. Het bloed was klaar en kon gehaald worden bij het laboratorium. Ik kreeg het bloed ( een zakje van 100cc) mee in een doosje omdat je het niet in de zon mag houden aldus mijn collega van het lab. Bij de afdeling terug gekomen wilde ik het bloed laten controleren door mijn collega. Dit was echter niet nodig. Ik mocht het bijna gelijk aanhangen. Het enige wat nog moest was het bloed warm wrijven. Ik dacht serieus dat mijn collega een grapje maakte. Maar dit was niet zo. Ik wilde graag weten waarom ze warm bloed gaven en probeerde gelijk te leggen dat ik in Nederland gewoon koud bloed aanhang. Mijn collega kwam met de zeer logische verklaring dat dat komt omdat we in Europa koudbloedig zijn en Afrikanen warmbloedig. Na verschillende pogingen naar de echte reden gaf ik het op en glimlachte ik maar. Toen ik vertelde dat ik wel een facemask voor wilde om mezelf te beschermen als ik het bloed aan zou hangen, verklaarde ze me haast voor gek. tuberculose is toch behandelbaar bleef ze zeggen. Tja daar kwam ik dan met mijn voorkomen is beter dan genezen. Ik heb niet naar haar geluisterd. Pakte een facemask en ben naar de patiënt gegaan om het bloed aan te hangen.

Gisteren mocht ik mee met de dokter. Hij was heel enthousiast en vond wel dat ik hem kon assisteren bij een keizersnede. Nou uuh kan ik dat echt. Eva was de scrubnurse tijdens de keizersnee en ik mocht degene zijn die de baby aan mocht pakken zodra deze eruit kwam. Mijn collega zou bij mij blijven maar ze kwam niet opdagen. Gelukkig zei de anesthesist dat hij me er doorheen zou praten als de baby er was. Toen de chirurg de eerste incisie maakte begon ik met mezelf steriel te verpakken. :). Eenmaal steriel ging ik in mijn hoofd alle punten af die ik moest doen in het geval als het goed en fout ging. Afdrogen, stimuleren, uitzuigen, navelstreng af knellen en knippen, aan de moeder laten zien en in doeken wikkelen. Ik voelde mijn hart toch wel even in mijn borstkas bonken. Ik vond het echt spannend. Toen eenmaal de baby eruit was kreeg ik het glibberige hoopje mens in mijn handen gedrukt. Het handelen op zo'n moment gaat gewoon automatisch. Huilen ging nog niet zo hard en de kleur van de baby was ook een beetje blauw. Het was wel echt fijn dat de anesthesist inmiddels naast me was komen staan om te bevestigen dat ik het goed deed en om soms wat aanvullende informatie te geven. Het was tenslotte de eerste keer dat ik zoiets deed. Tijdens het showen aan de moeder moest ik de arts een verslag uitbrengen over de baby. Nou het was een jongetje met tien vingers en tien tenen. Kleur en ademhaling inmiddels goed. Kindje is tien minuten oud en nu een Apgar score van tien. Ik was trots op hem! En stiekem ook op mezelf!

Tijdens het hechten en sluiten van de moeder heb ik op een kruk met de baby bij het hoofd gezeten. Na de ok mocht ik de baby overdragen aan de vader. Na de verplichte fotosessie mocht ik wederom de naam zeggen. Dit vind ik zo lastig dat ik dat aan de moeder zelf heb overgelaten. Ze had het ook niet beter kunnen doen. Het jongetje heet nu Samuel!

Vandaag begon het rustig en liep ik met de dokter de wardround. Leuk om te doen. De hoofdzuster geloofde het wel en ging er vandoor. Prima het lukt mij wel. Na de ronde was het weer de beurt voor een bevalling. Pfff hoeveel heb ik er nu al wel niet gezien. Eenmaal de labourroom ingekomen vond ik daar een vrouw in tranen die maar bleef roepen dat ze zo alleen was. Ik ben naast haar gaan staan om haar te helpen. Ik heb haar gezegd dat ze niet alleen was en dat ik er voor haar zou zijn. Tijdens elke wee speelde ik wat de echtgenoot in Nederland zou doen. Ik liet me fijn nijpen en zei dat ik trots op haar was. Na een pijnlijke bevalling voor de moeder en mij werd er een gezonde zoon geboren, en Ik ben een paar blauwe plekken rijker!

Vanmiddag heb ik geluncht bij een collega thuis. Het was echt heerlijk Ugandese kost. Zitten in kleermakers zit heb ik genoten van de vissoep met zoete aardappel en nog veel meer! Ik zat zo vol dat ik geen avondeten meer op heb.

Nog maar 1 weekje en dan kom ik alweer richting Nederland. Dat zal wennen zijn. Niet meer dat heerlijke Afrikaanse tempo en alle andere dingen die ik ga missen. Ik wil er ook nog niet aan denken. Ik heb nog veel leuke dingen voor de boeg. Nog een aantal dagen werken en ook een safari van drie dagen naar murchison falls. Daar ga ik onder andere de big vijf bekijken. Echt super gaaf en leuk. Kortom ik ga er heel erg van genieten en zal jullie weer verblijden met een nieuwe blog te zijner tijd.

Ps: veel mensen vroegen wat er gebeurt als een patiënt de rekening niet kan betalen. Dan word een patiënt naar huis bestuurt of naar een ander ziekenhuis. Er zijn in Kampala staatsziekenhuizen. Deze zijn gratis maar de wachtrijen zijn heel erg lang. En de omstandigheden niet fijn. Echter als iemand een spoed keizersnee nodig heeft krijg diegene in zo'n ziekenhuis wek voorrang. Dus als een vrouw geen geld heeft voor de keizersnede moet ze naar zo'n ziekenhuis. Dit is allemaal erg hard en naar maar wel de werkelijkheid hier.

Echter word er wel bij elke controle gezegd dat er veel mis kan gaan en dar ze moeten sparen voor de bevalling. De vrouwen kunnen ook alvast vooruit betalen bij elk bezoek. Als er dan geen keizersnee nodig is krijgen ze het geld terug.


Liefs, Pauline

Reacties

Reacties

Liesbeth

Hee pau! Goed om weer wat van je te horen :) mooie dingen maak je mee! Succes bij het verwerken ook van de minder mooie dingen.
Wat vliegt de tijd zeg..! Geniet er nog maar even van! Liefs,

Vrouke

Wederom weer erg genoten van je verhaal,nou meid nog lekker genieten de laatste week....groetjes en kijk alweer uit naar je nieuw verhaal...

Corrie Huijer

Opnieuw genoopt ik van je verhalen en belevenissen. Maar...de tijd vliegt merk ik wel. Fijn om weer thuis te komen natuurlijk maar wat zal je het missen in het begin (of op een hele drukke dag hier :-)) tot de volgende keer

Je ma

Wauw...wat een belefenissen weer. Heerlijk om te lezen. Trots op jou. Geniet van elke minuut hoor.....xxx

Peet

Heerlijk om weer een blog van jou te lezen! Deze weken heb jij veel bevallingen meegemaakt! In een korte tijd veel meegemaakt en geleerd! Wat vliegt de tijd en heimwee heb je nog niet zo te lezen... De laatste week in het vooruitzicht...geniet er nog even van..en wij wachten op jou nieuwe laatste blog me belevenissen uit Uganda! Ga lekker genieten van je safari...????

OOM JAN

Je bent geweldig,een echte plaetennaer.

catrina

Mooi om te lezen!!
Een veilige terugreis hoor!!

corrie beijer

Wat een genot om je blog te lezen, ik keek er eigenlijk naar uit dat er weer een blog van je zou verschijnen. Met heel veel plezier gelezen dus!
Geniet van je laatste periode daar en ik twijfel er niet aan dat je het lukt.

Janneke

Interessant te lezen wat je allemaal doet daar in de weken dat we ondertussen terug zijn.
Klinkt alsof je veel ervaring op doet en veel leert. Geniet er nog lekker van!

Liefs vanuit Nederland (ondertussen alweer zo'n drie weken)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!