pauline94.reismee.nl

Dagje klimbos, zelf patiënt en de big 5

Dit is alweer de een na laatste blog van mijn avontuur in Uganda. De tijd vliegt... er is weer al een week om en er is zoveel gebeurt. Begin maar gauw met lezen dan ben(t) u/jij weer helemaal op de hoogte.

Vrijdag was het een rustige dag. Heerlijk knuffelen met de baby's die eerder die week geboren waren. Een rustig dagje was wel fijn. Al een aantal dagen voel ik me niet fijn. De arts in het ziekenhuis zei dat ik me maar moest laten testen op malaria. Zelf wilde ik eerst kijken hoe het zaterdag zou gaan. Ik ben wat eerder naar huis gegaan. Daar ben ik vroeg mijn bed ingedoken.

Zaterdag ochtend voelde ik me al veel beter. We waren van plan om te gaan klimmen in een Adventure park. Daarom moesten we om half negen met de Boda naar een haventje. Het was best een stukje toeren. Ongeveer 50 minuten later kwamen we aan. Het regelen van een boot was nog best lastig. Na lang onderhandelen hadden we een goedkope pond gevonden. Het vaartochtje was zo'n 15 minuten over het Victoria meer.

Op het eilandje aangekomen zag ik onder de steiger al hele grote spinnen zitten. En ik moet daar in bomen gaan klimmen. Gelukkig zag ik ze alleen onder steiger en waren de spinnen in de bomen heel wat kleiner. Na een geslaagde level 1 namen we even pauze. Inmiddels voelde ik mijn buikpijn al weer wat opkomen. Eenmaal begonnen aan level twee gaf ik al snel op. Ik was erg moe en had spierpijn overal. Via een rescue mannetje ben ik naar beneden getakeld. Nadat de anderen level twee hadden voltooid zijn we met de boot weer terug naar het haventje gegaan. Daar hebben we met zijn 7'en twee grote tilapia vissen gegeten. Vers uit het Victoria meer gevist door een van de vissers aan het meer.

Intussen werd mijn buikpijn steeds erger een het spookte ook wel een beetje door mijn hoofd dat de arts op mijn project had verteld dat ik misschien malaria kon hebben. Omdat ook de hoofdpijn flink wat erger werd besloot ik in het ziekenhuis een malaria test te laten doen. De sneltest was negatief. Toch besloot de laborant om slide ook nog even te bekijken. Echter deze was ook negatief. Was ik dan toch gewoon een beetje uitgedroogd. Eenmaal thuis loste ik vier zakjes OSRop in 1 liter en verplichte mezelf dat te drinken ondanks de misselijkheid.

Halverwege zondag nacht werd de pijn in mijn buik zo erg dat ik besloot op de bank te wachten tot het licht was. Wat duurde die nacht lang. In de ochtend was de pijn echt niet meer te houden. Samen met een andere vrijwilliger lichtten we de coördinator in en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De weg daar naartoe was verschrikkelijk. Op de Boda over hobbels en bobbels werd de pijn en de misselijkheid alleen maar erger. Na een rit van zo'n 30 minuten waren we aangekomen in het ziekenhuis.

Aangekomen moest ik eerst papieren invullen. Op het bord zag ik dat er een Nederlandse tropenarts dienst had. Wat was ik daar blij mee! Toch fijn dat je dan op zijn Nederlands je verhaal kan doen. Na het papier werk moest ik weer zo'n 30 minuutjes wachten voordat ik naar binnen mocht. Met een bloedprik formulier en formulieren voor andere testjes stond ik 15 minuten later weer buiten. Nadat de tests waren gedaan moesten we wachten op de uitslag. Wat uiteraard op zijn Afrikaans ging. Toen eindelijk de uitslag daar was vertelde de arts dat het geen wonder was dat ik me zo naar voelde. Ik had een darmontsteking en amoeben. Dat zijn 1 cellige parasieten die ik waarschijnlijk binnen heb gekregen door vies drink water of verkeerd gewassen fruit. Het schijnt dat amoeben soort van stekeltjes hebben en vervormbaar zijn. Zo komen ze in de ontsteking en dat geeft zoveel pijn. Met 2 antibiotica kuren en medicatie voor de misselijkheid stonden we 2 uur na binnenkomst weer buiten. Ik was blij dat ik wist waar ik nou die buikpijn van had. Nadat ik de medicatie voor de misselijkheid had ingenomen voelde ik me al een stuk beter. In de avond voelde ik me weer een stuk beter.

Maandag ochtend echter was de buikpijn in alle hevigheid weer terug. Ik besloot om niet naar mijn project te gaan. Met de coördinator had ik afgesproken (hij kwam toevallig op bezoek in het huis) dat als het om 12.00 nog niet minder was dat ik terug zou gaan naar het ziekenhuis. Dit wilde ik niet dus nam trouw en snel mijn pillen in. Met pijnmedicatie en medicatie voor de misselijkheid ben ik weer in slaap gerold. Eenmaal weer wakker voelde ik me een stukje beter. Ik wilde zo graag mezelf beter voelen. Dinsdag zou ik op safari gaan en dat wil ik echt niet missen. Maandag kon ik al wat eten. Alleen na het eten had ik toch nog wat buikpijn. Maar ik voelde me al beter.

Dinsdag ochtend voelde ik me weer wat fijner. Tenminste als ik niet at. Want dat durfde ik naar al die pijn niet meer. Een aantal kleine droge kaakjes dat ging er wel in.

Om acht uur werd ik met mijn groepje opgehaald door de safaribus. Het was zo'n zes uur rijden tot de lodge waar we zouden overnachten. Onderweg stopte we bij de Rhino Sanctuary. Onder begeleiding van een ranger gingen we het park te voet in. Na ongeveer 20 minuutjes lopen zagen we ze op eens. Onder de bomen lagen vier gigantische Neushoorns. Prachtig om te zien. En ook zo dichtbij. Op nog geen veertig meter afstand lagen de grote lobbesen te slapen. In het park leven 19 neushoorns. 1 ervan is zwanger en verwacht volgende maand een baby. Het park is bescherm zodat de beesten 24 uur per dag onder toezicht in hun natuurlijke omgeving kunnen leven. Als het park over ongeveer 10 jaar 40 neushoorns heeft worden er 20 in Murchison Falls National Park vrijgelaten om zo de dieren weer terug in het wild te krijgen. In Uganda leven nu 21 neushoorns. 2 leven er in de zoo in Entebbe. Na een tijdje observeren van de neushoorns gingen we terug naar de safari bus. Na een lunch voor mij een paar happen kip en rijst reden we verder naar de lodge. Onderweg zagen we de eerste baboons (bavianen) al zitten.

Na een zeer warme en korte nacht stond ik om 5 uur op. Het was te warm om te blijven liggen in bed. Om zes uur moesten we vertrekken naar de Nijl. Daar gingen we met een pond naar de overkant. Dat was de ingang van Murchison Falls National Park. Toen we op het pontje stonden met onze safaribus hoorden we de nijlpaarden al te keer gaan. Af en toe zag ik kleine oortjes met een grote kop boven water komen. Leuk gezicht! Aan de overkant werd het dak van de safaribus omhoog gedaan. Drie mensen mochten op het dak zitten. De rest kon staan in de bus en naar buiten kijken. Al snel konden we het park in en begonnen we met het spotten van de Big 5 want die wilde we wel allemaal zien natuurlijk. ( buffel, leeuw, olifant, luipaard, neushoorn)De neushoorn hadden we dinsdag al gezien dus die konden we afstrepen.

Na ongeveer 3 minuten rijden kwamen we de eerste dieren al tegen. Als eerste zagen we antilopen en gazelle's. Na weer een tijdje zagen we de eerste giraffe's olifanten en zwijnen. Zo gaaf om te zien hoe God de schepping heeft bedoelt. Alles liep zo vredig naast elkaar. Kippenvel moment echt waar. Maar dat de zonde in de wereld is gekomen was gelijk duidelijk toen we ook een hyena zagen. Alle andere dieren rende gelijk weg. Die wilden niet eindigen als een boutje. Voor tijd reden we door het park weer richting de Nijl. Daar zagen we de nijlpaarden weer. Maar nu in ondiep water waar we ze goed konden zien. Ook stonden er veel buffels aan de water kant. Dat waren al drie beesten van de Big 5. Nog twee te gaan. Ik wilde zo graag ook nog leeuwen en een luipaard zien. Door de schutkleur zie je ze bijna niet. Maar naar flink zoeken zagen we dan uiteindelijk 4 leeuwinnen zitten onder een boom. We waren zo dichtbij. Het was nog minder dan vier meter. Als ik mijn arm uit de bus zou doen zou ik ze bijna aan kunnen raken. Zo gaaf. Toch ook wel een beetje eng. Maar we zaten veilig in het busje. Na de leeuw hoefde we er nog maar 1 te gaan. De ranger die met ons mee was gegaan in de bus zei dat het zeldzaam is als je ze ziet. Het park is 4000 vierkante kilometer groot en er leven maar 60 luipaarden. De laatste groep toeristen die de volledige big 5 had gezien was 2 maanden geleden op bezoek geweest in het park. Maar de ranger beloofde ons dat hij zijn uiterste best ging doen om het dier aan ons te laten zien. Na ongeveer 45 minuten zoeken en turen in bomen en struiken (vanuit de bus uiteraard) zagen we hem uiteindelijk. Wat een mooi beestje om te zien, gewoon een grote kat. Maar helaas is ook dit beestje net als de leeuw geen lieverdje. Op de weg hadden we al verschillende dode half vergane beesten gezien. Dat is de natuur ook sinds de zondeval. Ma een aantal uren kwamen we weer terug bij de pond.

Na een lunch in de lodge gingen we een vaartocht over de Nijl maken. Zo konden we verschillende dieren in het water en aan de oever bekijken. De olifanten namen een verkoelende douche en de Nijlpaarden en krokodillen waren aan het luieren in het ondiepe water. Veel vogels waren ijverig bezig met hun nestjes. De vogeltjes hebben verschillende maten en verschillende kleuren. Zo mooi om te zien.

Na en tocht van twee uur kwamen we aan bij de Murchison waterval. Na een klim van 45 minuten omhoog kwamen we bezweet en moe boven aan. Het werd wel beloont met een prachtig uitzicht. Daar wachtte ook de safaribus ons op om ons naar het kamp te brengen.

Die nacht sliepen we heel lokaal in een rond hutje met rieten dak. Na een grondige inspectie van het bed en uitgebreide clean sessie waren mijns inziens alle bedzwansen en ander ongedierte gedood. Daarna kregen we een heerlijk lokaal diner. Rijst met bruine bonen. Mmm wat vind ik dat toch lekker. Ook was er verse avocado en vele andere dingen. Na het diner stond de grootste taak nog te wachten. De douche... licht was er niet en ook was er geen warm water. Met een zak lampje en mijn verstand op nul ging ik het avontuur aan omringt door de kakkerlakken, sprinkhanen en motten. Brrr wat was het koud. Snel weer warm aankleden en gauw onder de wol.

Na een onverwacht goed geslapen nacht vertrokken we om half 8 naar Budongo forest. Daar zouden we een chimpansee trekking doen. Na een korte briefing moesten we lange broek met hoge sokken aan trekken. Stevige wandelschoenen waren ook een must. Daar kon ik wel aan voldoen. Alleen moesten we ook lange mouwen aan doen. Ik had maar 1 trui mee op safari, mijn fel rode, dus die trok ik aan. Maar al snel vertelde de ranger dat rood de chimpansees boos, angstig of wild kan maken omdat rood in de natuur gevaar betekent. Gelukkig mocht ik van iemand Sen sjaal lenen zodat ik toch mijn armen kon bedekken. Dit allemaal was nodig omdat er veel giftige, gevaarlijke insecten en planten/bomen voorkomen in het gigantische bos.

In het bos leven twaalf chimpansees families. Wij gingen opzoek naar een van die families die we vervolgens dan 1 uur zouden observeren voor we weer terug zouden lopen. Onderweg in het bos kwamen we grote mahoniebomen tegen. Prachtig ook om te zien. Na ongeveer 45 minuten gezocht en gelopen te hebben hoorden we in de verte schreeuwen en gillen. Dat was het geluid van de chimpansee vertelde de ranger. We liepen op het geluid af en vonden de familie. De familie bestond uit meer dan 100 chimpansees. Maar op het moment dat we ze tegen kwamen waren ze niet alle honderd in de buurt. De ranger vertelde het een en ander over de dieren. Heel interessant om te weten is dat chimpansees het meest op mensen lijken van alle apen. Het DNA tussen een chimpansee en de mens komt voor meer dan 90% overeen. Grappig hè!

Nadat we weer terug waren bij het busje vertrokken we weer terug naar Kampala. Naar een rit van 6 uur kwamen we aan. Na een flinke scrub beurt zit ik nu mijn blog te schrijven. Wat heb ik weer veel gezien en meegemaakt. Wat je op zo'n safari ziet kan je moeilijk omschrijven in woorden en laten zien met foto's. Dat is iets wat je gewoon zelf meegemaakt moet hebben dan weet pas weet je hoe mooi het werkelijk is. Ik hoop dat jullie wederom genoten hebben!! Mijn buikpijn is inmiddels flink vermindert. Alleen na het eten heb ik er nog last. Gelukkig maar! Zo kan ik de laatste dagen die ik hier nog heb in Kampala volop genieten.

Groetjes uit Kampala, Uganda

Reacties

Reacties

Tinie

Wow, je hebt weer heel qat meegemaakt, en dat in een paar dagen. Heftig hè ziek zijn in een land ver weg van de Nederlandse ziekenhuizen en je familie!!

Peetje

Wat gaaf die safari! Weer volop genoten van je verhalen! Vervelend joh die buikpijn en hopelijk ben je daar snel vanaf...! Geniet van je laatste dagen en een goede reis naar Nederland!

Je mam

Wat een mooi verhaal weer. Gelukkig ben je niet zieker geworden. Fijn dat ik, door de telefoon, jou toch een beetje bij kon staan. Je moet alles een keertje meemaken daar. Ook het ziek zijn. Hopelijk krijgt dit geen vervolg....xxxx
Zo te lezen gaan we jou in de toekomst nooit meer horen gillen als je enge beesten, spinnen of wat dan ziet. Ook niet in het donker..haha.
Geniet van deze laatste paar dagen. Nog 4 nachtjes. Jaja..mijn streepjeskalender is bijna vol!!
Love you xxx

Coby Okker

Hoi Pauline, met plezier al je belevenissen gelezen, prachtige verhalen, je kunt wel schrijfster worden, het is net of dat je het allemaal zelf meemaakt, je kunt met genoegen terug kijken op een paar mooie weken, nog fijne en gezonde dagen toegewenst daar in dat verre land, een goede reis en behouden thuiskomst, Hartelijke groeten ,Coby Okker

Corrie Huijer

Een geweldig avontuur en belevenissen die je nooit meer zal vergeten. Ik geniet dan ook volop van je blogs en foto's. Maar alleen al de enge beesten, spinnen en amoeben houden mij ver van Afrika! Je bent wel moedig hoor, beterschap en weer veilig thuis binnenkort! Groetjes

Hanna Ketting

Lieve Pauline, tjonge, wat een belevenissen. Gelukkig, ben je niet nog zieker geworden! Ik geloof het, als je zegt, dit moet je zelf gezien hebben. Maar dit is zeker weten, niets voor mij. Brrrr, met al dat ongedierte. Volgens mij, zit het er al bijna op toch? Geniet daar nog ff, en behouden thuiskomst hoor!

jan van der welle

Ik zie uit naar het boek. groeten van uit oude tonge.

Vrouke

Wow wat gaaf zo'n safari Pauline, weer heel erg genoten van je verhaal,nog heerlijk genieten de laaste dagen vind het super van je dat je het gedaan hebt dit is iets om nooit meer te vergeten liefs van mij ....

corrie beijer

Wat heb ik (en vele met mij ) weer genoten van je blog!
Het is inderdaad niet uit te leggen hoe heet er in werkelijkheid uit ziet.
Geniet er nog van en veilige en gezonde thuiskomst.

Familie Vermaat

Hoi Pauline,
We hebben genoten van je blogs. Leuk om zo je reis mee te mogen maken
We wensen je een goede vlucht naar huis en hopen je weer in de Plaet te mogen zien.

Fam van Alphen

Mee genoten van je belevenissen een goede terugreis hartelijke groet vanuit nieuwe tonge

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!