Lieve allemaal dit is alweer de laatste blog van mijn Uganda avontuur.

Vrijdag was het wel weer wennen hoor. Na drie dagen safari weer te gaan werken. Maar uiteraard had ik er erg veel zin in. Het was de een na laatste dag dat ik naar mijn project zou gaan. De coördinator frank zou komen om mijn periode bij het project te evalueren samen met de chief nurse. Ook moest ik wat eerder weg omdat ik een check up afspraak had in The Surgery.

De ochtend verliep heel snel. Na de artsen ronde en een bevalling was de ochtend al om. Na een kop thee was het dan tijd voor de evaluatie. Ik was wel een beetje zenuwachtig maar dat was helemaal niet nodig. Ze waren heel erg tevreden over mij. Dat is dan wel weer fijn om te horen. Ook met de gedoneerde/gekochte spulletjes waren ze erg blij die ik had mee gebracht. Een aantal spullen gebruiken ze gelijk, andere zijn in het magazijn beland en die gebruiken ze als die nodig zijn. Aan het einde van de evaluatie kreeg ik een soort van oorkonde van Doingoood. Erg leuk!

Om 14.30 ben ik weg gegaan en nam ik de Boda richting het ziekenhuis. Na een test moest ik wederom een Ugandees kwartiertje wachten;) Na vijfenveertig minuten waren de resultaten bekend en bleek gelukkig dat de antibiotica kuren hun werk hadden gedaan. De ontsteking was bijna weg en de amoeben waren helemaal verdwenen. Er was echter wel nog een andere infectie te zien. En volgende de verpleegkundig specialist was dat ook de reden waarom ik nog steeds buikpijn had. Na nieuwe medicijnen voor vijf dagen meegekregen te hebben en nadat ik betaald had nam ik de Boda weer richting 'huis'.

Het laatste weekend in Uganda heb ik natuurlijk genoten van verschillende dingen. Zo zijn we gaan shoppen voor souvenirs op de Craftmarket en op owino market. Super leuk en gezellig allebei. Ook zijn we gaan zwemmen in accasia lodge. Hier hadden we een prachtig uitzicht over een stukje van Kampala en het inmens grote Lake Victoria. Echt prachtig! Ook was het Kabaka's day. Toen was de koning van Kingdom Buganda jarig. Dat word elk jaar gevierd met een run. Het sponsor geld gaat dan naar een goed doel. Dit jaar was het voor Sickle cell disease fonds. Wij gingen meedoen. We konden kiezen uit 5/7/10/21 km rennen. Ik besloot de vijf te doen. Aangezien ik nooit ren of hardloop. Nou dat was best nog pittig hoor. Heuvel op heuvel af. Een ook al begon het om 7.00 uur. Het was toen al erg warm. Bij de start van de run kwam de koning uiteraard ook. Erg leuk om hem te zien zitten in zijn auto.

Maandag was het dan de dag om afscheid te nemen. Die nacht heb ik weinig geslapen. Het was warm en misschien waren het ook een beetje de zenuwen. Voor iedereen in het ziekenhuisje had ik een mars of een Snickers mee genomen. Dit kende ze niet en na er een geproefd te hebben wilde ze er allemaal nog 1. Voor de verpleging had ik ook nog een 'zuster' schaar. Daar waren ze heel blij mee. Want op de een of andere manier is de schaar steeds verdwenen als je hem nodig hebt. Na met bijna iedereen even gesproken te hebben en natuurlijk de nodige Facebook informatie en foto's genomen te hebben was het dan echt tijd om te gaan.

Na nog wat omhelzingen en een klein traantje weg gepinkt te hebben nam ik de Boda naar de School voor de lichamelijk gehandicapte kinderen. Hier werkt een andere vrijwilliger en ik wilde graag haar project nog zien omdat ik er elke dag met de Boda langs kwam. Veel kindje wonen voor een korte of langere periode op de school. Ik zag hele kleine kindjes en ook al wat grotere. En als ik dan de verhalen hoorde van een aantal van die kindjes kreeg je kippenvel. Wat hadden deze schatjes een hoop mee gemaakt. Gehandicapt zijn valt al niet mee maar in Uganda ben je echt helemaal niks. Je kan geen werk krijgen en de meeste kindjes worden verbannen uit hun familie. Een aantal kindjes hadden ook geen ouders meer. Toch zie je bijna altijd een lach op hun gezicht als je even naar ze kijkt of alleen maar even over hun bol aait. Het zijn zulke lieverds.

Om 16.00 was het echt tijd om te gaan. Mijn taxi om naar Entebbe international AirPort te gaan zou om half zes voor de deur staan. Na een snelle douche en voor het laatst een koffer inspectie gedaan te hebben was het wachten. Een afspraak maken in Uganda is best lastig. Soms omdat diegene gewoon te laat vertrekt of de afspraak vergeet en een andere keer omdat het zo druk is op de weg dat je al gauw drie kwartier langer over een stukje doet dan normaal. Zo kwam ook mijn taxi 1 uur te laat. Ik was echt al een beetje in de oer Nederlandse stres geschoten. Ik moest toch echt mijn vlucht van 21.30 halen. En naar Entebbe is het algauw ander half uur rijden. Toen de taxi er eindelijk was nam ik nog afscheid van de dames in huis. En natuurlijk kon ik het weer niet droog houden. :)

Na eens verschrikkelijke rit waarin ik minstens vijf keer voor mijn leven heb gevreesd kwamen we na ongeveer 1 uur en drie kwartier aan op Entebbe. Na snel ingecheckt te hebben en mijn koffers te hebben afgegeven begon mijn zoektocht naar de juiste gate. Toen ik die gevonden had besloot ik snel nog wat shilling op te maken door nog wat tas free te shoppen. Daarna door naar de douane (ja moest echt twee keer). Het scheelde erg veel dat ik laat was. Zo hoefde ik maar een kwartier te wachten bij de gate.

Met Kenya airways vloog ik naar Nairobi. Daar nam ik de KLM nacht vlucht naar Amsterdam Schiphol. Na een voor mijn idee snelle koude vlucht en veel hazenslaapjes verder werd ik om half zes met spierpijn wakker. Slapen in een stoel is toch niet zo fijn. Gelukkig kreeg ik een heerlijk ontbijtje. Na het ontbijt werd al snel de landing ingezet. Om 7.15 Nederlandse tijd landde ik na zes weken weer op Nederlands grondgebied. :) Het eerste wat mij opviel was dat het hier nog schemerig was. Na een stukje getaxied te hebben kwamen we aan bij de gate. Het was een stukje lopen naar de douane. Daar begon ik Automatisch op zijn Engels mijn verhaal. De man pakte mijn paspoort tikte erop en zei mevrouw van af nu mag het weer op zijn Nederlands hoor. ;) oeps!! Achter de douane kan je doorlopen naar de bagage belts. Mijn koffers lagen op belt 11. Na ze op mijn trolley gelegd te hebben moest ik weer naar de douane. Koffers weer op de band en toen mocht ik nadat mijn koffers goedgekeurd werden door lopen naar de bekende poortjes. Daar stonden mijn moeder en mijn broer te wachten. Was was ik blij om hen te zien. Na een stevige knuffel trok ik snel mijn winterjas en sjaal aan die mijn moeder had mee genomen. Man man was is het koud hier!

Eenmaal thuis aangekomen kwam het besef dat mijn reis nu echt over was. Wat heb ik genoten. Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen doen en mee heb mogen maken. Ik heb geen heimwee gehad en ook thuis niet gemist. Door alle lieve berichtjes van familie vrienden en mijn trouwe blog lezers voelde ik me zo gesteund als ik in het ziekenhuis weer iets naars had mee gemaakt. Het is zo'n fijn gevoel als je weet dat er mensen zijn die zo genieten van je verhalen dat ik het niet erg vond om weer een blog te schrijven. Het lezen van de reacties was echt een geniet momentje. Het was allemaal zo'n fijne ervaring dat ik in de toekomst zeker nog wel eens zoiets wil gaan doen. Ik heb echt een stukje van mijn hart achter gelaten in Uganda/Afrika.

Ik heb veel geleerd over van alles en nog wat. Soms dacht ik wat ben ik voor toegevoegde waarde in het ziekenhuis. Je wilt zo graag alles op je nemen maar dat gaat niet. Ook in de kleine dingen kun je al veel voor iemand betekenen zei mijn coördinator toen. 1 zin is me een keer bij gebleven toen ik hem eens hoorde.
~ No one can do everything, but everyone can do something~

Ik wil uiteraard heel veel mensen bedanken. Familie, vrienden, collega's, sponsors, kennissen, alle trouwe blog lezers , collega's van Holy Cross Orthodox Mission Hospital en de mensen van Doingoood. Zonder jullie was dit nooit zo'n succes geweest.

Lieve groetjes, ik zie jullie vast wel weer in het dorp, de kerk of in het ziekenhuis of waar dan ook!
En wie weet misschien tot ziens in een andere blog...

Pauline