Even een bericht(je) vanuit het zonnige Uganda,

Maandag begon de dag heel erg vroeg. Om 3.45 ging de wekker en om half vijf vertrokken we richting Schiphol. Ik werd gebracht door mijn moeder en mijn broer Christian. Gelukkig waren we vroeg vertrokken want het was best nog wel een gezoek naar de parkeer garage voor de departures. (P1&P2)

Na de verplichte foto met mijn grote koffers ben ik eerst de koffers gaan inchecken bij de drop-of. Mijn koffers werden goedgekeurd. Elk wogen ze 21kg. En ik maar denken dat ze echt veel te zwaar waren. :) Hierna zijn we met zijn drieën even wat gaan eten en drinken. Inmiddels was het al kwart voor zeven en we hadden trek!

Na het heerlijke ontbijt bestaand uit een gember/munt water en een wrap was het echt tijd om afscheid te nemen. Na een klein traantje weg gepinkt te hebben begaf ik mij naar de gates. Eerst kwam ik de douane tegen. Gelukkig schoot het aardig op. Alleen mijn elektronica werd extra gecontroleerd. Na de douane begon de zoektocht naar gate G07. Volgens de bordjes was het 12 minuten lopen. Nou, daar deed ik net iets langer over. :) Zo snugger als ik ben liep ik natuurlijk eerst de verkeerde kant op!

Maar toen ik de gate gevonden had had ik nog 1 uur over. Om 9.10 mocht ik gaan boarden. Tja en wat doe je met al die tijd als je een grote gele M tegen kom? Juist ja Ff naar de Mac! Omdat ik niet zo'n trek had maar wel een droge mond nam ik een icetea en snoep tomaatjes. Toch niet helemaal ongezond.

Hierna ben ik in de gate gaan wachten. Of even mijn oma en mijn zus gebeld en na een toilet bezoek mocht ik gaan boarden. Toen ik bij mijn plaatsje aankwam zat er een hele vriendelijke Afrikaanse vrouw. Na een kort gesprekje, begon de intercom al te kraken. We waren ready voor de take of. Omdat het rustig was op de vlucht mochten we daarna gaan zitten waar we wilde. Omdat ik al een plaatsje bij het raam had, bleef ik lekker zitten. De Afrikaanse mevrouw zocht een plaatsje ergens anders en viel in slaap. Ze had heel de nacht al gereisd had ze me verteld.

Tijdens de vlucht kon ik niet veel naar buiten kijken. Er waren veel wolken en in combinatie met de zon was dat licht gewoon te fel. Af en toe keek ik met dicht geknepen ogen van de zon toch even naar buiten. Afrika vanboven is echt heel anders dan Europa. Ze kleur van het land is zoveel anders!

Het eten in het vliegtuig is ook echt niet verkeerd. Door alle verhalen en weblogs was ik best wel verrast toen ik lekkere rijst met kip als lunch kreeg. Ook kreeg ik een kerrie rouwkost salade en een toetje van mouse met stroopwafels. Als tussen doortje kreeg ik gezouten pinda's, een kaasblokje, zoute koekjes en een dame blanche:). Regelmatig werd er drinken aangeboden. Wat echt lekker is, is dat je een aantal keren een lekker warm vochtig doekje krijg om op te frissen. Echt een service! Het diner bestond uit een heerlijk pizza broodje en een tomaten salade met een soort van kaas en groene pesto. Het toetje was een cappuccino mouche. Na de maaltijd genoot ik van een heuse high tea:) Het is echt genieten in de lucht zo. Ik word helemaal in de watten gelegd.

Op het scherm voor mij, dat in de stoel voor mij zit, kan ik films en tv kijken, spelletjes doen, muziek of een boek luisteren zelfs een taal leren. Maar het leukste vond ik nog het mee kijken met waar we vlogen en hoe hard we gingen. Leuk om te zien. Zo wist ik precies waar we waren.

We maakten een tussenstop in Kigali om te tanken. Vanaf Amsterdam naar Kigali was het 7 uur en 57 min vliegen. Na 1 uur aan de grond te hebben gestaan vervolgden we de reis naar Entebbe. In het uur dat we aan de grond stonden vulde ik alvast het visum formulier in die ik kreeg van het cabinepersoneel.

Na een korte vlucht van 35 minuten kwam ik dan eindelijk in Entebbe aan. Het was donker dus ik kon weinig van de omgeving zien.

Na de aankomst kwam ik in een soort van hal waar de immigratie dienst naar je visum vraagt. Ik had deze online aan gevraagd dus verwachte geen problemen. Wel was ik natuurlijk een beetje zenuwachtig. Ik vroeg in welke rij ik moest staan. De rechter zei een mevrouw. Toen ik aan de beurt was bleekt toch dat ik de linker rij moest hebben omdat ik online mijn visum had aan gevraagd. Toen ik daar eenmaal aan de beurt was, begon die mevrouw een heel verhaal waar ik maar weinig van snapte. Tegen haar collega begon de een verhaal in Luganda. En ik stond daar met een bonkend hart... het kwam er op neer dat mijn visum was geweigerd, waarom geen idee. Dat konden de immigratie dient niet zeggen. Ik werd weer in de rechter rij geloosd. Toen ik daar weer aan de beurt was. Wilde die mevrouw weten hoelang ik bleef. Ook maakte ze een foto en moest ik mijn vinger afdrukken geven. Daarna kreeg ik mijn paspoort terug moest ik 50 dollar betalen en mocht ik doorlopen. Ik had mijn visum gekregen. Dat voelde echt als een opluchting.

Na de immigratie dienst haalde ik mijn koffers en kwam ik aan in de ontvangst hal. Daar aan gekomen kwamen er gelijk mannen naar me toe die me een taxi rit aanboden. Ik bedankte ze hartelijk en ging opzoek naar het bordje met mijn naam. Deze zag ik niet gelijk dus ging ik naar buiten. Daar kwamen weer mannen een taxi rit aan bieden en weer bedankte ik. Na 5 minuten wachten kwam er een man naar me toe die mijn naam op een papier vast had. Hij vertelde me te wachten omdat zijn "vriend" er aan kwam. 5 minuten later verscheen Charlie. Hij Vermont schuldige zich vertelde eerst zijn koffie op gedronken te hebben, voordat hij mij ophaalde.

Hij tilde mijn koffers in de auto en we begonnen aan de weg naar Kampala.

Eenmaal bij het doingoood huis aan gekomen waren mijn kamergenootjes nog wakker net als Eva ( een van mijn contactpersonen). Wat een leuk welkom. Na even een gezellig momentje bij kletsen appte ik nog wat familie en ben gauw gaan slapen. Wat was ik moe van de reis.

Vandaag werd ik heerlijk wakker door gekwetter van vogels en met het zonlicht wat door de ramen kwam. Na een verfrissende douche en een boterham met suiker als ontbijt kwam om 10.00 uur Frank. Hij is mijn contact persoon samen met Eva. Ze deden samen de introductie van Doingoood. Hierna gingen we op de BodaBoda (taxibrommer) naar Oasis. (Winkelcentrum)

Zo'n Boda is echt eng. Ik vond het de eerste keer heel spannend. Het verkeer in Uganda gaat echt kris kras. De manier van rijden is net als in Engeland. Omgekeerd dus. Daarbij, er staan geen lijnen op de weg en iedereen rijd door elkaar. Echt, voor mij een regelrechte ramp. Ik zat krampachtig mezelf vast te houden. Maar dan ging ie links, dan weer rechts inhalen. En dan rijd ie ook nog eens 50 soms 60 km per uur. Dan opeens weer remmen... nee ik genoot er niet van.

Ik hoop dat ik er aan kan wennen want ik moet elke dag heen en terug 15 minuten naar het ziekenhuisje ermee.

In de Oasis kreeg ik van Frank een Ugandese simkaart. Dit is goedkoper om mee te bellen. Daarna ben ik gaan pinnen. Hup Ff 800000 Ugandese shilling opgehaald. Wat overeen komt met 215 euro. Aan het omrekenen moet ik echt nog wennen. Hierna zijn we even naar de supermarkt geweest waar is handwasmiddel (tja moet met de hand gaan wassen!), koekjes, popcorn en wat te drinken heb gekocht. Handig want zo kon ik gelijk geld wisselen voor de taxiritten met de Boda's. Een taxi rit naar mijn project is 4.000 shilling. Alleen doen de drivers vaak alsof ze geen wisselgeld terug hebben omdat ze dan hopen dat je meer betaald.

Zo'n ritje gaat als volgt. Je zoekt een driver op en vraagt op hij de weg weet naar je bestemming daarna bespreek je de prijs. Dan stap je achterop. En op bestemming betaal je het bedrag.

Vanmiddag ben ik voor een introductie naar het project geweest. Ik ontmoete Phiona, de hoofdzuster. Zij was echt heel aardig en legde me alles uit. De werktijden en mijn werkschema voor de komende weken. Dat ziet er als volgt uit:

Maandag: zwangere vrouwen afdeling.

Dinsdag: kinderafdeling.

Woensdag: loop ik mee met Evelien in de kliniek.

Donderdag: zwangere vrouwen afdeling.

Vrijdag: HIV patiënten.

Nadat ik mijn schema gekregen had. Kreeg ik een rondleiding. Iedereen was echt super aardig en wilde deze mzungu wel eens een hand geven. Ik werd zelfs voorgesteld aan de patiënten. Aan Iedereen. Zelfs een dokter die spreekuur hield en waar zijn patiënt bij zat en een vrouw die aan het bevallen was.

Tijdens de rondleiding bij het theater (OK) moesten we onze "vieze" slippers uit doen en op blote voeten verder lopen. Voor de hygiene legde Evelien uit. Owke, dan doen we dat. Ik dacht even aan onze schone OK's in Nederland. Dit is daar echt heel erg ondenkbaar.

Na de rondleiding gingen we terug naar Phiona. We namen afscheid en spraken af dat ik morgen om 9.00 uur voor het eerst kom "werken". Het is in het ziekenhuisje niet echt druk. Het is een privé kliniek. Vooraf aan het doktersbezoek of een behandeling moeten de patiënten betalen. Pas als een patiënt doodziek is en er is geen geld krijgen ze gratis zorg. De familie verzorgd de patiënt tijdens opname en de verpleegkundige verzorgd de medicatie uitgave en assisteert de arts.

Nu ben ik deze blog aan het schijven onder het genot van 1 malaria pil wat water en zoute biscuitjes. Ik heb het hier erg naar mijn zin. Wel ga ik zo op tijd naar bed. Omdat ik denk ik van alle indrukken en de reis echt moe ben. Ik kijk uit naar morgen dan mag ik echt beginnen op het project. Bedankt iedereen voor zijn kaartjes, appjes, sms'jes en andere belangstelling. Ondanks dat ik alleen vloog voelde ik me niet alleen! Veel kaartjes heb ik nog niet open gemaakt. Op een heimwee momentje en het internet doet het niet pak ik een kaartje... zo voel ik me niet alleen.

Ik ga er nu echt een eind aan knopen, ik ga niet iedere dag een verhaal plaatsen maar laat jullie snel weten hoe mijn eerste dagen op het project waren.

Groetjes, Pauline

Ps: boven aan de blog staat dat je fotoruimte kan doneren. Dit is echt niet nodig. Maar dit kan ik niet verwijderen. Het is reclame van de site.