Woensdag was het dan zover! Voor het eerst mocht ik aan de slag in het Hospital. Ik zou meelopen met Evelien. Om 8.40 liep naar de Boda drivers station om een Boda te regelen. Daar aan gekomen moest ik alweer terug omdat ik mijn helm vergeten was. (Kan gebeuren toch? De eerste keer?) Weer terug bij de Boda moest ik eerst vragen of hij wist waar Namungoona hospital was. Gelukkig wist hij het. Toen moest ik onderhandelen over de prijs. 5.000 shilling, hij bleef volhouden. Maar ik wil echt niet meer dan 4.000 betalen. Dus ik maar bluffen. I always pay 4.000. Na even na denken ging hij akkoord. Ik had gewonnen!

Om 9.00 uur was ik in het ziekenhuis. Daar aan gekomen was Phiona bij wie ik mij moest melden er nog niet. Ik ging opzoek naar Evelien want ik zou met haar mee lopen. Maar Evelien was er ook nog niet. Typisch Afrika! Ik bleef maar wachten bij de HIV verpleegkundigen. Na ongeveer 10 min. moest ik mee met dr. Lucy zij had polikliniek dienst vandaag samen met nog een dokter. Bij de polikliniek is een wachtkamer en een bali. Mensen moeten van te voren betalen als ze willen dat de dokter ze ziet. Dan nemen ze plaats in de wachtkamer. Daarna komen ze bij de verpleegkundigen. Per dienst zitten er vaak 2 die dienst hebben. De verpleegkundige neemt het gewicht en bloeddruk op, net als de pols. Bij kinderen word er in plaats van een bloeddruk een temperatuur op genomen. Deze dames mocht ik gaan helpen. Eerst moest ik toe kijken en daarna mocht ik het zelf proberen. Het was niet druk, eerder heel erg rustig dus tussen de patiënten door kletste ik gezellig met Mariam, mijn collega. Ze wilde alles weten over Nederland en mijn familie. Af en toe voelde ze aan mijn haar en armen, net als de patiënten. Sommigen hebben nog nooit een Mzungu (blanke) gezien. Zo was er 1 vrouw die perse wilde dat mijn collega haar bloeddruk op nam zodat ik haar niet aan hoefde te raken.

Het werk ging zo door totdat de andere dokter (weet zijn naam nog niet) naast me kwam zitten. Hij was erg geïnteresseerd en wilde me graag beter leren kennen. Hij vroeg of ik al een vriend had. Ik zei nee. Zijn volgende vraag was of ik een bruine baby wilde. Ik stond perplex. Wat moest ik nu weer zeggen. En wat een vreemde vragen...! Omdat Afrikanen Engels praten met een accent dacht ik eerst dat ik het niet goed verstond. Maar hij bleef van zulk soort vragen stellen. Dus ik vertellen dat ik niet geïnteresseerd was en zeker niet op zo iets zat te wachten. Hij liep weg. Om vervolgens na enkele ogenblikken weer terug te komen. Hij wilde graag in Holland werken zei hij. Dus ik vertelde hem dat ik het niet fijn vond dat hij dacht dat hij dat via mij kon regelen. Ik voelde me echt niet fijn... Ik wil aardig blijven omdat ik nog 6 weken met hem moet werken, maar als hij zo door gaat... Gelukkig kwamen er in de middag meer patiënten zodat hij druk bezig was.

Ik begon inmiddels al trek te krijgen en ik had dorst. Na een blik op de klok zag ik dat het al twee uur was. Niet gek dus. Ik had ook geen korte pauze gehad, maar omdat ik meeliep met Mariam wachtte ik af. Om half drie knorde mijn maag hevig en toevallig hoorde dr. Lucy dat ook. Ze vertelde mij dat ze vaak pas om 15.15 lunch pauze hebben. Ik vroeg of ik dan Ff snel een koekje mocht pakken uit mijn tas omdat ik dat echt trek had. Na wat gegeten en gedronken te hebben zagen we nog een aantal patiënten.

Toen was het 15.30 en gingen we lunchen. Ik was zo benieuwd wat ik te eten zou krijgen! Ik mocht met dr. Lucy mee. Ze vertelde me niet te veel te eten omdat ik nog geen Udandees eten op had. Ze waarschuwde me voor buikpijn. Nou dat geeft de burger moet! Als de dokter het zegt ;) Naast mij zag ik een mevrouw een vissen hoofd eten. Ik moest echt mijn best doen om niet een vies gezicht te trekken. Alles zat er nog op en aan. De vis keek mij ook echt een tijdje aan, totdat de mevrouw de ogen oppeuzelde. Ik vroeg haar of ze het lekker vond. Ze zei dat de ogen het lekkerst zijn omdat die zo zoet zijn. Moest is echt eens proberen vertelde. Nou sorry, ik wil alles proberen behalve iets wat mij dan zo vanbinnen kan bekijken! Intussen was mijn eten voor geschoteld. En eerlijk het smaakte beter dan het eruit zag. Het waren een soort bruine bonen met iets van mais erbij. Een soort van hele stevige pap. Het viel ook echt als een baksteen. Maar het was niet vies!

Na het eten gingen we weer aan het werk. Alle patiënten die geweest zijn moeten bij gehouden worden in een heel groot boek. Die boeken gaan als ze vol zijn naar de regering zodat ze weten in welk gebied er welke ziektes het meeste voor komen.

Intussen kwam de "enge" dokter weer terug. Weer begon hij erover dat hij een relatie met mij wilde. Ik vroeg hem of hij serieus was of dat hij een grapje maakte. Ook zei hij dat hij door moest met zijn leven omdat ik er niet op zat te wachten. Toen liep hij weg.

Toen het half zes was heb ik mij afgemeld en ben ik met de Boda weer naar huis gegaan. Achter op de Boda word je als blanke door echt iedereen aangekeken en na gestaard. Veel kinderen zwaaien naar je. Ook hoor je regelmatig mensen Mzungu roepen. Ik kijk dan om en zwaai vrolijk terug. Om daarna weer gauw het rekje aan de achterkant van de Boda vast te grijpen omdat we over een hobbel heen gaan.

Eenmaal bij het huis aangekomen ben ik snel gaan douchen omdat we uit eten gingen in de Bistro bij Acaciamall. Dit is het wat meer luxueuze gedeelte van kampala waar regelmatig blanke mensen komen. Het was heerlijk om een kipburger met patat en ketjup te eten. Als toetje had ik een verse fruit salade. Heerlijk wat smaakt dat toch anders dan in Nederland!

Toen ik weer thuis kan ben ik snel naar bed gegaan. Het slapen gaat echt goed onder de klamboe. Je hoort soms wel muggen maar de gedachte dat ze niet kunnen prikken is heel erg fijn. Veel muggen zijn besmet met malaria. Daarom neem ik ook de malaria tabletten in. Heel fijn dat zo iets bestaan alleen heeft zo'n tablet wel bij werkingen. Zo kun je dus heel erg veel gaan dromen. Ook echt gekke dingen. Zo droomde ik dat mijn vliegtuig niet meer terug ging dat ik voor altijd moest blijven, maar ook bijvoorbeeld dat ik geen tanden meer had. Het is allemaal heel erg echt. Totdat je wakker word. Gelukkig hebben al de andere vrijwiligers in het huis ook dat ze gek dromen.

Vandaag ben ik weer gaan werken. Leuk dat veel mensen al weten wie je bent. Je kunt als blanke hier echt niet on opgemerkt blijven. Ik heb al een aantal woordjes Laguna geleerd. Collega's en patiënten vinden het dan geweldig dat ik het probeer uit te spreken. En vervolgens moet ik het in het Nederlands schrijven en spreken. Echt heel leuk.

Vandaag zag er qua werk het zelfde uit als gisteren. Ik zou eigenlijk met Evelien bij de zwangere vrouwen gaan helpen alleen was Evelien er nog niet om 9.00. Daarbij had Mariam aan Phiona gevraagd op ze weer met mij mocht werken. Ik vond het niet erg. Mariam is heel aardig en we lachen veel. Gelukkig kreeg ik om 12.00 black tea en gezouten pinda's. Om 15.30 aten we lunch: rijst met groente, een stukje vlees en geplette gekookte groene bananen. Niet echt mijn favoriete omdat het bitter is. De rijst was wel lekker.

Na de lunch moest ik echt naar de wc. Omdat ik daar gisten ook was geweest probeer ik het echt zo lang mogelijk in te houden. De wc's zijn Franse toiletten, en het gebouwtje ruikt (lees STINKT met hoofdletters) enorm. In kampala heeft bijna iedereen nog een open riool en dat ruik je dan op straat. Bij de toilet staan flessen met water en ik had dus geen idee wat ik daarmee moest doen maar toen ikdat vroeg werd ik finaal uitgelachen. Het blijkt dus dat je na je toilet gang jezelf moet wassen met dat water. Nou vergeet het maar, pau gebruikt gewoon toilet papier. Wat trouwens op een leuke plek bewaard word namelijk de steriele kast. Voor elke toilet gang moet ik eerst naar de steriele kast om toiletpapier te halen. Dit stop ik ver in mijn zak, anders weet iedereen wat je gaat doen! :)

Na de lunch kwamen er twee jonge knullen in de kliniek. Ze hadden 9 dagen geleden een operatie gehad en de hechtingen moesten verwijderd worden. Dat vond Mariam wel een mooi klusje voor mij. Alleen gaat dat wat anders dan in Nederland. Je ontsmet de wond met handalcoholgel. Dan pak je met een kocher de knoop vast en met een schaar knip je de hechting door. Je moet dus hard trekken om ruimte voor de schaar te maken. Het is ook echt wel vervelend voor de patiënt. Maar de jongens waren blij dat ze eruit waren.

Vandaag had ik van de dokter gelukkig niets meer gehoord! Om vier uur mocht ik naar huis. Dat had ik aan Phiona gevraagd omdat ik met de andere meiden in het huis naar de Craftmarket zou gaan. Een leuke toeristen plek waar je typisch Ugandese dingen kon kopen. Hierna zijn we een Rolex gaan eten. Dit is een pannenkoek met ei en tomaat. Deze worden verkocht in heel kleine kraampjes langst de weg door straatjongeren. Ze zijn echt heel erg lekker.

Ik heel blij om te kunnen zeggen dat ik al heel erg licht ben verkleurt. Omdat ik hier nog de nieuweling ben ik het huis word er gezegd dat ik licht geef. Maar vanaf vandaag kan ik heel licht mijn slipper en schoen in mijn voet zien staan.

Nu maak ik een einde aan deze blog anders word hij echt te lang. Bedankt voor alle leuke berichtjes en reacties op de vorige blog. Als je vragen heb stel ze gerust ik probeer ze beantwoorden wanneer ik kan.

Tip: bekijk de foto's ook eens!

Warme groetjes van Pauline