Oli otya, (goedendag hoe gaat het?)

Leuk dat u/jij de moeite neemt om weer een blog van mij te lezen. Het leven staat hier niet stil dus heb weer het een en ander te vertellen.

Vrijdag ging ik zoals ik de rest van de week ook gedaan heb om 8.45 met de Boda naar het hospital. Zoals ik inmiddels wel gewent was, waren phiona en Evelien er nog niet. Ik ben gaan helpen bij de polikliniek. Daar wist ik tenminste wat ik moest doen.

Het begon gelijk al heel heftig. Een jongetje van 5 jaar werd binnen gebracht door de schoolnurse. Hij ademde niet meer zei ze. De dokter kwam gelijk kijken maar hij vreesde het ergste. Na een kort onderzoek kon hij inderdaad bevestigen wat we al dachten. Het kindje was overleden. Dit was best een complex gebeuren omdat een kind in uganda pas vanaf 6 jaar naar school of naar de crèche mag. De politie werd ingelicht. De school moest de ouders inlichten. Voor ons ging het werk in de kliniek gewoon door. Ik vond het erg naar om mee te maken maar voor hier is het de werkelijkheid. Van de 1000 kinderen overleven 58 kinderen de eerste 5 levensjaren niet. In nederland is dat 4 op de 1000.

In de middag kwam er een klein meisje van 9 maanden op de poli. Ze moest gewogen wogen worden. Dat ging als volgt: de moeder en de baby wegen samen. Vervolgens kreeg ik de baby in mijn armen gedrukt en ging de moeder alleen wegen. Dat trek je van elkaar af en dan weet je het gewicht van de baby. Toen ik de baby vast had voelde de baby heel erg warm en zweterig. Ik heb na het wegen gelijk haar temperatuur gemeten. Deze was 39.8 erg hoog dus. Omdat de baby gekleed was in een shirtje met een broekje en drie dekens erom heen heb ik geadviseerd wat dekens van de baby af te laten. De moeder kon gelijk door naar de arts. Even later kwam ze met het meisje enkel gekleed in een broekje vanuit de spreekkamer. In haar hand had ze een bloedprik formulier. Ze patiënten blijven in de kliniek totdat de bloedresultaten bekent zijn. Daarna mogen ze weer naar de dokter. Deze maakt dan een behandelplan. Dit meisje had ergens een infectie of ontsteking en mocht door naar de "pharmacy" om haar medicijnen op te halen. Ze konden gelijk gegeven worden. Het meisje en de moeder kwamen terug. Het meisje kreeg een infuus. De antibiotica iv en vitamines iv werden in mijn handen gedrukt. Of ik die even op wou trekken en oplossen. Op een handgeschreven briefje stond welke dosering moest geven. Mijn collega vond het nogal vreemd dat ik het liet zien aan haar om te laten checken of ik de juiste dosering had klaargemaakt. Toen het infuusje zat mocht ik het per shot geven. Ik probeerde heel langzaam te spuiten maar het meisje begon gelijk te huilen. Het lijkt me ook pijnlijk in die kleine vaatjes. Mijn collega adviseerde mij om met de bloedstroom mee over haar armpje te wrijven. Dit deed ik gelijkertijd maar toch was het pijnlijk. Zo sneu. Een infuus systeem word dan niet aangesloten om het langzaam in te laten lopen omdat dat simpelweg gewoon te duur is. Het meisje ging met het infuusje naar huis. (Kun je het je voor stellen, overal stof en viezigheid) en komt een aantal dagen terug voor de volgende gift antibiotica.

Halverwege de middag was ik mijn collega kwijt. Na even zoeken had ik haar gevonden. Ze lag te slapen op de onderzoeksbank in een lege artsen kamer. Ze zei dat ik me alleen wel kon redden en dat ze moe was...? Ik stond perplex. Het was mijn derde dag..! Zo gaat dat hier dus. ;) Om 17.00 zat mijn dienst er weer op. In de avond heb ik een rustige gezellig avond met de andere vrijwilligers gehad. Even bijkletsen over onze projecten en een kopje thee drinken.

Het weekend was lekker relaxed. Zaterdag ochtend begon de dag vroeg. De andere vrijwilligers gingen naar een toeristische plaats. Dit was al volgeboekt voordat ik hier kwam dus ik kon niet mee. Ik bleef achter met nog twee meisjes die ook niet meegingen. Na het gedag zeggen ben ik weer terug naar bed gedaan om er pas weer om half elf uit te komen. Toen zijn we met zijn vieren (een vrijwilliger heeft een ugandese vriend) naar accaciamall geweest. Daar hebben we even geshopt. Voor de lunch zijn we naar cafejavas geweest. Dat is een internet cafe. Daar heb ik videogebeld naar mijn familie. Ik heb zelfs Saar gespoken. Ondertussen at ik een lekkere kippizza. Ook zijn we gaan zwemmen het weekend. Het was heerlijk weer. Ik smeerde mezelf drie keer in en nam af en toe een frisse duik. Bij het zwembad at ik pasta pesto ook echt super lekker. Moe kwam ik vervolgens thuis waar ik pas zag dat ik flink verbrand was. Na een lauwe douche en het flink insmeren met aftersun en aloe vera ben ik lekker mijn bed in gedoken.

Volgende week hoop ik naar de kerk te gaan. Er ging niemand mee, zelf weet ik de weg niet. Daarbij vind ik het nog wat eng om alleen op stap te gaan. En op zondag is het hier absoluut niet rustig. Het is een gewone werkdag. Het is een christelijk land. Veel mensen gaan naar kerk en vervolgens gaan ze verder met hun werkzaamheden. Dat het land christelijk is kan je aan veel dingen merken. Zo vragen ze bij een eerste ontmoeting gelijk of je christen bent en of je naar de kerk gaat. Vraag twee is dan gelijk: Wat voor soort christen ben je? Daarna volgt dan een heel gesprek over de kerk hier en in Nederland.

Maandag mocht ik meelopen met de zwangere vrouwen. Na even meegekeken te hebben mocht ik zelf het onderzoek uitvoeren. Voelen op de buik naar hoe het kindje lag en hoelang de moeder zwanger was. Ook moest ik naar de hartslag van de baby luisteren met een soort toeter. Mijn collega keek mee en deed na mij het onderzoek. En wat denkje... ik deed alles goed en zat er steeds maar 1 weekje naast. Mijn collega was trots op me. Die ochtend kreeg ik het ineens warm en werd wat licht in mijn hoofd. Ik ging zitten maar het was al te laat. Het werd zwart voor mijn ogen en mijn oren begonnen te suizen. Ik vertelde mijn collega dat ik aan het flauwvallen was. Daarop werd de zwangere vrouw van de onderzoekstafel gehaald en werd ik neergelegd. Na een kwartier voelde ik me al beter. Ik at en dronk wat en kon er weer tegen aan. Na een blik op de klok zag ik dat het al 14.30 was. Ik was de tijd vergeten. Geen wonder dat je flauw word. Om 15.15 kreeg ik lunch.

In de middag was het rustig. Ik hielp een arts met zijn dossiers bijwerken en daarna was ik natuurlijk mijn collega's kwijt. Ik vroeg een andere collega waar ze waren. Ze waren aan het chillen op de OK. Ik vroeg glimlachend of ik dat wel goed had gehoord. ;) Ik kon het me namelijk niet voorstellen. Maar daar kom je natuurlijk achter als je even gaat kijken. Bij de OK deed ik netjes mijn schoenen uit en ben naar binnen geslopen. Ik zag ze niet gelijk maar toen ik in de omkleed ruimte kwam zeg ik ze zitten en liggen. Op een kleedje op de grond. Ze waren muziek aan het luisteren. Ik ben er gezellig bij gaan zitten. Samen zijn we gaan wachten tot het 17.00 uur was en onze diensten erop zaten. Die avond had ik een afscheidsfeestje van twee vrijwilligers die dinsdag naar huis gaan.

Vandaag stond het vaccineren van kinderen op het programma. Nou ik heb nog nooit zoveel baby's bij elkaar gezien. Alle moeders en soms vaders kwamen met een klein bundeltje aan lopen. (Lees: baby gewikkeld in minimaal drie doeken) Er waren moeders bij die een heel eind naar de kliniek moesten lopen. Na 1 of 2 vaccins moesten ze dat hele stuk weer terug lopen. Ik ben denk dat ik welgeteld 84 baby's bang heb gemaakt voor mzungu's. ;) Sommige baby's waren 2 weken andere bijna 2 jaar. De groteren maakte ik na het prikje blij door met ze te bellenblazen. Dat maakte alles weer goed.

Zoals jullie wel kunnen lezen heb ik het erg naar mijn zin hier. Ik doe veel leuke dingen en begin echt in het ritme te komen hier. Ik zit zelfs al op de Boda zonder mij vast te houden aan het rekje. Ook ken ik intussen een aantal Lagunda woordjes en zinnen. Heel makkelijk voor als de patiënten geen Engels kunnen. Nu ga ik echt een einde brouwen aan mijn verhaal. Ik kan wel blijven schrijven maar als ik terug kom moeten u/jij en ik nog gesprekstof hebben, dus ik ga echt stoppen! :)

Welaba Pauline