Alweer een nieuwe blog dit keer over de dagen woensdag 8/3/17 tot en met maandag 13/3/17

Internationale vrouwendag. Ik had er echt nog nooit over gehoord. Hier in uganda is dat echt een feestdag. In het ziekenhuis was het dan ook erg rustig. Wel kwamen er onverwachts twee dames langs van the ministry of health. Ze kwamen de boeken controleren en kijken of alles wel netjes was. Vandaar dat toen ik kwam echt iedereen aan het soppen was. Wel met gewoon kraanwater maar toch, ze doen hun best! Ook moeten de dames even op de ok kijken. Dat vond ik wel leuk dus ik ging mee. Daar aangekomen moesten we "natuurlijk" onze schoenen uit. Ik kreeg een zogenaamde steriele jas die uit een ton haalde onder een brancard. Echter de jas was met gaten en al meerdere malen gebruikt. Daarna mochten we zo de ok oplopen. Zonder mondmaster, iets om onze voeten en zonder handhygiëne toe te passen. Ik vond het wel bijzonder. Kan haast niet wachten totdat er een operatie plaats vind omdat ik wil weten hoe dat er aantoe gaat. Na de rondleiding op de en de andere gebouwtjes kregen we met al het personeel een klinische les over het beademen van pasgeboornen. Echt heel erg leerzaam. Omdat ik met een andere vrijwilliger nog wilde winkelen mocht ik om 14.00 naar huis. Het regende alleen om 14.00 dus ik moest wachten tot het droog was. Om half 3 was het droog. En nam ik de Boda richting Kabusa waar het Doingoood huis staat.

Eenmaal daar aan gekomen namen we de Uber (goedkope taxi) naar Acaciamall daar heb ik boodschappen gedaan. Ook had ik echt even zin in frietjes met ketchupsauce. Dus die heb ik ook gegeten. Heerlijk!

In de avond heb ik een handwasje gedaan waarna ik naar bed ben gegaan.

Donderdag mocht ik weer helpen met de zwangere vrouwen dus ik had erg veel zin in de dag. Gedurende de nacht had het erg geregend en geonweerd. Toen ik wakker werd regende het nog steeds. En ik thuis maar denken dat ik echt geen jas nodig had. :) Ook zei iemand tegen mij dat de Boda's niet rijden als regent. Tja hoe zou ik nu op mijn werk komen? Ik besloot een dikke trui aan te doen en een extra stel kleding mee te nemen. Na een glibberige boda rit, helemaal nat en onder de modder kwam ik aan in het ziekenhuis. Nadat ik mezelf op gefrist en omgekleed had. Was het tijd om aan de slag te gaan. Ik mocht weer helpen bij de zwangere outpatient. Echt leuk!

Om 15.00 werd ik geroepen. Er word zo iemand geopereerd werd er gezegd. Ik moest snel lunchen en naar het theater (ok) komen. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond daar 15.15 maar er was nog niemand te bekennen. Na 5 minuten kwam de ok verpleegkundige aan. Ik moest me omkleden in iets wat wel een gevangenis uniform leek. En dan ook gelijk tien maten te groot! ;) (zie foto's)

Daarna gingen we de ok op. We maakten alles schoon, met water uiteraard! Daarna stopten we de chirurgische instrumenten in de sterilisator. Daarna moesten we wachten op de chirurgen en de anesthesist. Nadat de instumenten gesteriliseerd waren konden we de tafel die naast de chirurg staat klaar maken en de instrumenten erop leggen. Dit alles gebeurde op groen kleden die erg warm gewassen waren. Zo waren ze steriel. Om half vijf waren de dokters er dan eindelijk. Ze maakte zich klaar voor de ok. En vertelde mij wat voor ok het zou worden. De patiënt had een darm obstructie die opgeheven moest worden. Al gauw was de patiënt er ook. De patiënt werd gebracht op een krakende brancard. Maarja krakende wagens gaan het langst mee toch?:) Van de afdeling twee gebouwen verder op naar de ok. Gelukkig was het droog dacht ik nog. Zou wat zijn als de patiënt nat de ok op gereden werd. De patiënt moest zelf op de tafel klimmen. Maar gelukkig stond er een huishoudtrapje. Daarna begon de chirurg met het klaar maken van de patiënt. Dit houd in: maagsonde en katheter zak verwisselen, buik vast ontsmetten met de jodium die ik had moeten bij vullen met kraanwater omdat er niet genoeg was en een infuus systeem klaar hangen. Ondertussen werd er niets met de patiënt besproken. De anesthesist en de chirurgen bespraken alles onderling. Al gauw werd er met flinke snelheid tien cc propofol ingespoten waarna de patiënt sliep. De patiënt werd geïntubeert En er werd nog wat propofol bij gegeven.

Even was ik blij dat dit bij ons niet zo gebeurde. Ik vond het zo sneu voor de man. Vlak voordat hij sliep keek hij me aan. In zijn ogen zag ik de angst weerspiegelen. Het kan zo anders zijn als je alleen maar even uitlegt wat je doet maar het ging zo snel.

De patient werd wel aangesloten aan de saturatie meter en een monitor. Echter de monitor deed het niet maar moest wel gebruikt worden om de saturatie te observeren. Voor de bloeddruk werd een elektrische bloeddruk meter gebruikt waarbij de anesthesist elke 15 minuten op het start knopje moest drukken.

De operatie begon om 17.15 De man had echt een enorme buik en ik dacht even dat hij zou knappen als de chirurg er in zou beginnen te snijden. Dit gebeurde echter niet, maar wat ik zag nadat het buikvlies was doorgesneden verbaasde mij echt. Meneer zijn darmen waren echt zo groot als een grote opblaas band. Je weet wel zo'n eentje waar je vroeger mee naar het zwembad ging! Ik vond het heel interessant. Vandaar dat meneer zo'n grote buik had!

Tijdens de operatie werd dat stuk darm verwijdert. Ik mocht gewoon foto's maken! Mijn collega, de operatie verpleegkundige deed dat ook. Ze filmde alles: hoe ze hechtdraad aangaf hoe ze spoeling in de buik van de patiënt deed en nog veel meer. Ook liep ze op blote voeten gedurende de operatie. Dat wilde ik echt niet dus ik mocht gelukkig grote (maat 46 ofzo) laarzen aan.

Halverwege de operatie viel de monitor uit en werd er uit een la nog een kleine losse saturatie meter gevist. Deze werd om de man zijn vinger gedaan. Zo kon de pols en het zuurstof gehalte toch nog geobserveerd worden. Temperatuur meten was niet nodig, je hoeft ook niet echt bang te zijn dat je patiënt onderkoelt raakt. Het was in de ok namelijk bloedheet. Er was wel een klein airco apparaatje maar die deed het meer niet dan wel.

Het word hier al om 19.00 donker. Elke dag. Dit komt omdat uganda en dan met name Kampala heel dicht bij de evenaar ligt. Omdat ik voor het donker thuis moet zijn in verband met de veiligheid, kon ik de operatie niet helemaal afzien. Maar de chirurg was de buik al aan het sluiten nadat hij er eerst nog een drain had in geplaatst. Het was echt een grote wond van ik denk minstens 20 cm. Met een fijn gevoel ging naar huis. De ok ik voor mij toch nog altijd de plek in het ziekenhuis was het allemaal gebeurt. Het geeft echt niet als ik niks doe. Ben allang blij dat ik mag toe kijken.

Die avond ging ik met de andere vrijwilligers nog wat drinken bij Big Mike. Dat is een soort van tentje waar ze Afrikaanse muziek live maken. Echt heel gezellig. We werden netjes door de Uber (taxi) voor de deur opgehaald en afgeleverd. Terug weg idem dito. Omdat het 's avonds erg onveilig is moet je erg uitkijken. Daarom gaan we met de taxi. De rit die hij dan rijd is ook altijd terug te vinden mocht het nodig zijn.

Vrijdag liep ik mee met de HIV patiënten. Voor mij de eerste keer. De patiënten komen bij de verpleegkundige op controle. Een vragenlijst word afgewerkt en de patiënt krijgt medicijnen voor 2 maanden. Na twee maanden komen ze weer op controle enzovoort. De medicijnen zijn voor de patiënten gratis. Dit word vergoed door de staat. De patiënten bestonden voornamelijk uit vrouwen. Dit omdat 1 man wel 5 vrouwen kan besmetten. En omdat de mannen zich niet willen laten testen. Triest was het dat er ook baby's op het spreekuur kwamen. Zij hadden het dan weer van de moeder gekregen. Zo sneu!

Zaterdag ben ik naar Owino market geweest. Dit is een soort enorme vlooien markt. Hier denk ik in de meest letterlijke betekenis van het woord;) De markt is enorm groot. En ik was samen met een andere vrijwilliger de enige blanken op dat moment. Nou dat hebben we geweten. Iedereen wilde aan ons wat verkopen en het liefst voor een zo hoog mogelijke prijs. Alle blanken zijn miljonairs toch! Ook raakte iedereen ons aan en moesten we ook even aan ons haar voelen. Daarbij riep iedereen Mzungu. Ik wist werkelijk niet waar ik nou moest kijken. Het leek een mierennest echt! Maar de ervaring was gaaf.

Na de Owino Market ben ik naar de craft market geweest. Daar heb ik mijn eerste souvenirs gekocht. Natuurlijk door flink af te dingen. Zo vroeg een koopman voor een jambe 55.000 shilling. Na flink wat heen en weer bieden kreeg ik hem voor 30.000 mee. Dat is omgerekend €7,50. Leuk prijsje toch?!

Zondag ben ik naar de Makarere Church geweest. Dat was een hele belevenis. We kwamen aan toen de 1e dienst bijna was afgelopen. Een koor was aan het zingen. En er werd nog gebeden. We bleven zitten tot dat de tweede dienst ook begon. Intussen bleef het koor zingen en de mensen dansen. Echt Afrika! Iedereen moest ten minste 5 mensen gedag zeggen. Veel mensen wilden de Mzungu's begroeten de het werden er uiteindelijk veel meer dan 5! Daarna werd er weer gezongen en gebeden. Een echte preek was er niet. Wel werd er op gewezen dat je met een ander moet omgaan zoals je zelf behandeld wil worden. Ook werden er enkele etiquette besproken. Daarna weer veel gezang. Toen was de dienst klaar. Het voelde voor mij niet echt dat ik naar kerk was geweest maar het is echt lastig een fijne kerk te vinden. Volgende week ga ik gewoon voor een andere kerk! Het was wel een leuke ervaring om zo eens een dienst mee te maken.

Na een heerlijke lunch zijn we nog een rondje gaan doen. In de avond hebben we lekker op de bank gerelaxt. En een soepje gegeten.

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Zoals gewoonlijk kwamen de boda's me al te gemoed. Na het ritje wat ik intussen al gewent ben kwam ik aan. Even een praatje met de collega's van de HIV administratie en door naar de "poli" van de zwangere outpatients. Vandaag was echt heel rustig. Ik vroeg of erg nog meer patiënten kwamen omdat het nog zo rustig was geweest maar mijn collega's zeiden van niet. Want ze vonden het al druk genoeg. Alleen was er na 12.00 echt niets meer te doen. Om 16.00 heb ik me afgemeld en ben lekker op tijd naar huis gegaan.

Ik heb er nu al twee weken opzitten. Het gaat zo snel hier dat ik nog geen tijd gehad heb om thuis te missen. Het weer is heerlijk en ik ben echt al een klein beetje mzungu af naar mijn inzicht. Al vinden de ugandezen dat van niet. Mijn collega's moeten dan lachen als ik er over begin. Mijn collega's komen steeds met vragen over nederland. Een vraag die ik veel hoor is: lijkt Denemarken op Nederland? Ik weet niet hoe ze daar opkomen maar ze denken dat Denemarken naast Nederland ligt. Ook vinden ze het raar dat ik een kat als huisdier heb. Al met al hebben we genoeg gesprekstof om de momenten op te vullen als er geen patiënten zijn.

Dit was mijn dagvulling de afgelopen dagen. Jullie zien het wel weer als ik een blog klaar heb. Bedankt voor het lezen en al jullie lieve reacties. Door mijn verhalen te delen met jullie zijn jullie toch een beetje dichtbij!

Liefs, Pauline