Het heeft 1 week geduurt maar hier is weer een nieuwe blog over hoe het hier gaat. Veel leesplezier!

Dinsdagmorgen liep ik richting de boda plaats. Er kwam er al een aan rijden. Ik liep nog een eindje verder en wachtte tot hij dichtbij was. Toen hij er was stopte ik en onderhandelde zoals gewoonlijk over de prijs van de rit. Waarom proberen ze mij toch altijd een mzungu prijs te laten betalen!;)

Ineens voelde ik wat nats aan mijn rechtervoet. Ik keek omlaag en was gelijk in alle staten. Ik stond namelijk met mijn voet voor de uitgang van een soort pvc uit. Daaruit kwam water. Maar in dat water zaten echt heel veel maden. Ik schrok heel erg en wilde het eingelijk op een gillen ze zetten. Maarja dat kon natuurlijk niet met een Boda driver erbij. Ik ben op de Boda gaan zitten. Schudde zo veel mogelijk maden van mijn voet en slipper te schudden. Heel de weg naar het ziekenhuid voelde ik alles overal kriebelen. Ik probeerde echt mijn verstand op nul te zetten maar dacht er toch steeds aan. Aangekomen in het ziekenhuis was te grondig mijn voet en slipper. Gelukkig waren er geen maden meer te zien. Die dag bezorgde in weer een flink aantal kindjes de schrik van hun leven. Toch niet niks als je nog nooit een blanke hebt gezien, die je ook nog eens pijnigt met een vaccin. Vele kindjes verlieten met een traan op hun wang het gebouwtje waar de vaccinaties gegeven werden. Sorry cuties!

Die avond volgde we een salsa dans lesje bij Cayenne. Echt heel leuk. Wel een westers tentje dus heel modern. Ook heb ik er lekker spaghetti gegeten.

Woensdag was het mijn beurt om met Eva de verpleegkundige die ook midwife en scrubnurse is mee te lopen. We begonnen de dag met een lesje voeding bij HIV patiënten en dan met name de kinderen. Echt heel interessant. Leer hier elke dag weer bij! De les werd op zijn Afrikaans gegeven. Dat betekend dat ze dus de tijd nemen. Het lesje duurde dan ook twee uur.

Na de les ging ik met Eva naar de ward/ de afdeling. Ik vroeg Eva of ik eventueel met een bevalling mee kon kijken. Dat kon volgens Eva wel, en 5 minuten later stond ik naast een vrouw die aan het bevallen was. Dit had ik nog nooit gezien maar naar 1 blik op die vrouw besloot ik toch echt zelf nog een paar jaar te wachten :) De vrouw lag met een pijn voltrokken gezicht op een oud krakende onderzoekstafel. Echt zo eentje die hier een aantal jaren geleden gebruikt werd. De dokter kwam binnen om te kijken of de vrouw al ontsluiting had. De dokter had zijn jas nog aan en zijn rugtas op zijn rug. De vrouw bleek volledige ontsluiting te hebben en mocht beginnen met persen. Het kindje wilde echter niet komen. De dokter luisterde met een toeter naar het hartje. Dit klopte gelukkig nog. De dokter en Eva verlieten het kleine kamertje en ik moest bij de vrouw blijven. Even later bracht er iemand thee. Dat moest ik de vrouw tussen de weeën door te drinken geven. De vrouw had echt pijn dat was haar aan te zien. Tijdens de bevalling geven ze dus geen pijn stilling. Dat is niet goed voor de baby aldus de verpleegkundige. Ik vertelde de vrouw dat ze in mijn hand mocht knijpen en dat ze gerust geluid mocht maken als dat haar hielp. Ook wreef ik over haar rug. Bij een bevalling is de echtgenoot niet aanwezig. Vandaag dat ik die taak dan maar op me nam. Vond het zo sneu dat ze alles alleen moest doen.

Een half uur later kwam de arts weer binnen. Als het kindje niet geboren zou worden binnen 20 minuten dan zou er een spoed keizersnee worden uitgevoerd. De timer werd aan gezet. Maar het kindje wilde maar niet komen. Na een snel lichamelijk onderzoek van de vrouw bleek het hoofdje niet door de bekken te passen. Ook zat de navelstreng om het halsje heen. De verpleegkundige vertelde de moeder van de vrouw dat er eerst 800.000 shilling betaald moest worden voor de keizersnee zou worden uitgevoerd. Het is normaal hier om voor je behandeling alvast te betalen. Zeker bij duurdere ingrepen. 800.000 shilling is eeg veel omdat de gemiddelde werknemer 315.000 shilling per maand verdient.

Toen het bedrag was betaald kon de vrouw vervoerd worden naar de ok. Daar aangekomen is kindje met een kwartier geboren. Zo schattig. Het kindje (een jongetje) kwam wit ter wereld. Daarom noemde ik het een mzungu baby. Er werd door de collega's al gesproken dat ik een eigen baby had nu. Echt zo leuk. Ik moest de baby voorstellen aan andere collega's. Het jongetje heet Nashville. De moeder en de baby maakte het goed en mochten na drie dagen naar huis. Als kadootje gaf ik een setje kleding van de gesponsorde kleding. Negroïdebaby's worden lichter geboren. Na een aantal dagen of met de dag word de baby donkerder. Dit wist ik niet!

Die avond zijn we lekker met de andere vrijwilligers uiteten geweest bij een Mexicaans restaurant. Que Passa. Het was echt heerlijk.

Donderdag liep ik weer mee met de zwangere vrouwen. Deze dag was het heel rustig. Mijn coördinatoren van de stichting kwamen langs en we maakte een praatje. Aan het eind van de dag vroeg ik de chiefnurse Phiona of ik de komende drie weken op de wards (afdelingen) mee mocht lopen. Dit wil ik ook graag zien omdat ik daar echt het verschil tussen de afdeling in het Van Weel en hier in Uganda kan zien. Dit vond ze gelukkig goed. Morgen mocht ik er gelijk beginnen.

Die vrijdag begon ik op de ward. Ik keek natuurlijk eerst bij mijn Nashville. Gelukkig ging het goed met hem. Op de afdeling doet dus de chiefnurse de rondes met de arts. De verpleegkundige meet je bloeddruk en de temperatuur. Verder rent de verpleegkundige om de opdrachten die de chiefnurse en de dokter zeggen uit te voeren. Op de afdelingen lagen diabeten en uitgedroogde mensen. Ook mensen met een infectie. Ik was blij verrast dat er een man na mij toe kwam. Ik herkende hem ergens van maar kon hem niet plaatsen. De man legde uit dat hij de darm ok had gehad vorige week. Hij vond het leuk om mij nog even te zien. Ook mocht hij die vrijdag naar huis.

De uitdaging voor mijn die die dag was om infusen te prikken. Gelukkig heb ik ze allemaal ik 1 x geprikt. Vond het wel een beetje spannend omdat je bij donkere mensen niet de vaten kan zien. Weer een pluspunt erbij!

Er waren ook twee vrouwen in labour. Heel de dag was het spannend of de baby's wel of niet geboren zouden worden in mijn dienst. Jammer genoeg gebeurde dit niet. Toch ging ik om 17.00 met een fijn gevoel naar huis. Had toch weer veel geleerd en gedaan.

In de avond keek ik met twee andere vrijwilligers een waargebeurde film van de sloppenwijken in Uganda. De film is net uit gekomen. Queen of Katwe. De film is gemaakt door Disney en echt een aanrader. Zo krijg je een beeld van hoe Uganda is.

Het weekend was erg druk omdat we veel wilde zien. (We zijn twee andere vrijwilligers en ik) We zijn naar de moskee geweest. Deze is geschonken door Gaddafi aan Uganda. Het is de tweede grootste moskee van Afrika. Het christendom is het grootste ik Uganda maar ook een aanzienlijk deel is moslim. Met speciale feesten komen ook moslims van andere landen naar de moskee. Het is echt een soort van middelpunt voor de moslims in midden Afrika. Aangekleed in een flink gewaad inclusief hoofddoek mochten we op blote voeten de moskee betreden. De moskee was vanbinnen echt mooi. Vanaf de toren van de moskee hadden we een enorm uitzicht over Kampala. Aan de ene kant zagen we het Victoria Lake en ook alle heuvels waar Kampala op ik gebouwd. Super mooi!

Ook zijn we gaan zwemmen bij het Sheraton Hotel waar we heerlijk hebben geluncht.

Het Paleis van Kingdom Buganda was ook heel indrukwekkend. We mochten het paleis niet betreden omdat het gerenoveerd word. Ook hier kregen we weer een gewaad om. Wat voor de foto wel weer leuk was! Bij het paleis waren de martel kamers van Idi Amin. Heel indrukwekkend om de verhalen te horen van de gids en intussen op de plek te zijn waar duizenden mensen zijn vermoord.

Bij het paleis woonde de Royal guards. In een heel armoedig omstandigheden. Maar volgende de gids zijn na het paleis de soldaten woningen aan de beurt om te worden gerenoveerd.

Zondag ben ik uiteraard naar de kerk geweest. Dat was toch weer een ervaring. Met de boda werd ik voor de verkeerde kerk gedropt, toch maar naar binnen gegaan. De dienst was wat behoudender dan de vorige kerken waar ik ben geweest maar toch nog niet wat ik zoek. Ik snap ook gewoon niet waarom er zo hard geroepen en geschreeuwd moet worden in de microfoon. God hoort je toch wel? Dat geloven we toch? Waarom dan? Maar misschien is dat wel cultuur. Er werd in ieder geval meer "gepreekt" dan in de andere kerken. Drie uur later stond ik weer buiten. De tijd ging wel snel maar drie uur was ook wel erg lang. Daarna moest ik met de dominee zijn vrouw mee en kreeg ik een soort van klein bijbelboekje in het engels.

Hopelijk word ik volgende week wel voor de juiste kerk af gezet. Ik heb contact gehad met de staf van de MAF. Hij heeft mij een Reformed Church aangeraden dat zou wat meer op de HHK lijken. Volgende week dus poging twee.

Vandaag heb ik weer op de ward mee gelopen. Na de flinke regen van vannacht was de bodarit geen pretje. Nadat de bodadriver was verdwaald kwam ik onder de schrammen (een klein ongelukje) en te laat aan in het ziekenhuis. Daar begon ik gelijk ok mee te lopen met de ronde. Deze was al begonnen maar ik kon gelukkig aansluiten.

Daarna hielp ik een arts met een patiënt die ondervoed was. Wegen, meten en BMI berekenen. Nou dat was even andere koek. Ik ga opeens de SNAQ scores in het Van Weel waarderen!

Niet veel later werd ik geroepen door een collega. Opeens stond ik naast een vrouw die op het punt stond te bevallen. Na een inknip (wat de verpleegkundige deed met een chirurgisch mesje) en wat gekreun werd er een prachtige dochter geboren. Ik mocht de navelstreng met het zelfde chirurgisch mesje doornemen. Echt zo leuk om te doen. Daarna verzorgde we het kindje en gaven het aan de zus van de moeder. Toen de baby de kamer uit was moest de moederkoek nog geboren worden. Daarna waste we de moeder en hielp ik haar met aankleden. De vrouw liep zelf naar haar bed op de afdeling. (Zon 50meter) AUW!

Na de geboorte inmiddels 13.00 had ik even breakfast pauze. Na de pauze werd ik naar de ok geroepen. Er werd een man geopereerd aan een gesprongen blindedarm. Ik mocht assisteren door het uitzuig apparaat aan en uit te zetten. Ook mocht ik de buikspoeling in de buik laten lopen en de infusie regelen. Echt heel leuk om te doen. Ik mag steeds een beetje meer!

Moe en maar wederom voldaan verliet ik om 17.00 het ziekenhuis. Met een glimlach schrijf ik deze blog. Toch realiseer ik me ook dat ik hier nu al drie weken ben. Aan een kant al zo lang en aan de andere kan nog maar zo kort. Over drie weken kom ik alweer jullie kant op. Ik heb afgelopen week alle brieven en kaartjes gelezen die jullie me hebben mee gegeven. Niet omdat ik heimwee had maar omdat ik nieuwsgierig was! Echt lief van jullie.

Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit verhaal. Tot horens!

Welaba, Pauline